فکر می‌کنم هر فرد کم و بیش مشتاقی هنگام خرید اولین گوشی هوشمند خود به این فکر می‌کرد که چقدر قدرتمند است. به هر حال در اعداد. به عنوان مثال، LG G2 سابق من یک پردازنده با چهار هسته 2,23 گیگاهرتز داشت، در حالی که لپ تاپ آن زمان فقط دو هسته هر کدام 1,5 گیگاهرتز داشت. بنابراین، امروز Root-Nation سؤالات متداول دقیقاً به این اختصاص دارد - پردازنده های تلفن همراه و سؤالات اصلی در مورد آنها.

پردازنده های موبایل چه تفاوتی با پردازنده های غیر موبایل دارند؟

یک کاربر معمولی فکر می کند که اگر پردازنده های مختلف - تلفن هوشمند و دسکتاپ - فرکانس یکسانی داشته باشند، قدرت آنها یکسان خواهد بود. در واقع، فقط اعداد موجود در بنچمارک AnTuTu و برنامه های تخصصی تر به خود پردازنده بستگی دارد و عملکرد سیستم به مفهومی مانند چیپست بستگی دارد که بعداً در مورد آن صحبت خواهم کرد.

پردازنده های رومیزی در کار به همان اندازه در بازی ها استفاده می شوند. آنها مورد استثمار قرار می گیرند Sony وگاس، در فتوشاپ، در ویرایش صدا، هنگام رندر صحنه های سه بعدی. پردازنده‌های «جیبی» اغلب در نوشتن متن، هنگام تماشای ویدیوی پخش جریانی، در کارهای کم‌بار استفاده می‌شوند و قدرت آن‌ها عمدتاً انیمیشن صاف و سرعت پردازش درخواست‌های ساده را تضمین می‌کند.

تفاوت های فوق از این واقعیت ناشی می شود که پردازنده های گوشی های هوشمند به اصطلاح سیستم های تک تراشه هستند. یعنی بلافاصله یک شتاب دهنده ویدئو، رم و سیستم های انتقال داده از جمله بلوتوث، جی پی اس و 4G را حمل می کنند. در یک کامپیوتر رومیزی، تمام این اسلات ها بر روی مادربرد قرار دارند و بر اساس یک طرح خاص، که به آن "چیپست" می گویند، مرتب شده اند. و بیشتر این قطعات باید خریداری شوند، در حالی که آنها قبلاً روی یک سیستم تک کریستالی نصب شده اند. نزدیکترین آنالوگ به کامپیوترهای رومیزی یک میکرو کامپیوتر است Lenovo IdeaCentre Stick 300. فقط اضافه کن آب نظارت!

دلیل این امر یک قطعه پیچیده از اصطلاحات مانند معماری است. این مجموعه ای از دستورات است که می تواند توسط یک یا آن پردازنده به روشی خاص پردازش شود. یعنی ما مثلاً به زبان روسی صحبت می کنیم که یادگیری آن مشکلی نیست و به شما امکان می دهد در زندگی روزمره خود را بیان کنید. و یک زبان علمی، غنی از نظر، اما بسیار انعطاف پذیرتر و فنی تر وجود دارد - یادگیری آن دشوار است، اما شما قادر خواهید بود تقریباً هر وظیفه ای را که پیش روی خود قرار داده اید انجام دهید.

معماری x86 که پردازنده های 32 بیتی برای رایانه های شخصی روی آن کار می کنند، با مجموعه ای از دستورالعمل های CISC یا Complex Instruction Set Computer کار می کند. این زبان فنی است. معماری ARM مسیر دوم را در پیش گرفت و از مجموعه ساده‌شده‌ای از دستورالعمل‌های RISC یا رایانه‌ای با مجموعه دستورالعمل‌های کاهش‌یافته استفاده می‌کند. این یک زبان ساده و محاوره ای است. بهره وری انرژی، وظایف تعیین شده و نیاز به سیستم های تک کریستالی از این تفاوت ناشی می شود. به هر حال، تغییرات RISC نیز در x64 استفاده می شود.

در مرحله بعد، شما باید واقعیتی مانند گاز دادن را به خاطر بسپارید. اگر کسی نداند، این روند کاهش سرعت پردازنده به دلیل گرمایش قوی آن است. فقط در فرکانس پایین تری کار می کند تا نسوزد. پردازنده های دسکتاپ مدرن کمتر مستعد این مشکل هستند، زیرا دارای خنک کننده هستند و حجم بلوک های سیستم اجازه می دهد تا هوا آزادانه در داخل، از جمله از طریق سوراخ های تهویه، گردش کند.

پردازنده‌های موبایل بین مثلا باتری و نمایشگر قرار گرفته‌اند و وقتی گرم می‌شوند، گاز بیشتر از همیشه قابل توجه است. در عین حال، احساسات ناخوشایندی نیز وجود دارد - اگر گوشی هوشمند فلزی باشد، می تواند تا دمای خطرناک گرم شود و نگه داشتن آن در دست بسیار ناخوشایند خواهد بود.

تفاوت بین ARM v6، ARM v7 و ARM v8 چیست؟

اغلب در گوگل پلی، در امضای بازی ها و برنامه ها، عباراتی مانند «عملکرد در ARM v6 بررسی شده است» یا «محصول فقط با ARM v7 سازگار است» نوشته می شود. این همه ARM v%tsiferka% چیست؟ پاسخ ساده است - معماری مانند x86 و x64 است.

اول از همه، من متذکر می شوم که پردازنده های ARM v6 32 بیتی هستند و بسیاری از محدودیت های آنها از این موضوع ناشی می شود. آنها از مقدار زیادی رم پشتیبانی نمی کنند، بیش از یک هسته فیزیکی را پشتیبانی نمی کنند، از فناوری Adobe Flash پشتیبانی نمی کنند (در خارج از جعبه، پشتیبانی نرم افزار تقریباً بلافاصله اضافه شد). ARM v7 همه موارد فوق را پشتیبانی می کند، اما همچنان یک سیستم 32 بیتی است.

اولین ریزمعماری 64 بیتی توسط ARM در سال 2010 معرفی شد - این ARM v8 بود که توسط پیشرفته ترین مدل های پردازنده (در آن زمان) پشتیبانی می شد که با Cortex-A53 و Cortex-A57 شروع می شد و همچنین A7 تک تراشه. سیستم هایی که در آیفون 5 اس و سایر محصولات مورد استفاده قرار گرفتند Apple سال 2013.

به طور خلاصه، ما یک اجرای ایده آل از عبارت "بیشتر بهتر است" داریم. ARM v6 بدتر از ARM v7 است، ARM v7 بدتر از ARM v8 است. با وجود این، به دلیل قیمت پایین، "شش" همچنان روی دستگاه های مقرون به صرفه قرار می گیرد، با حداقل تمرکز روی بازی ها، و باتری آنقدر هوسباز نیست - و مهم نیست که مدل های جدید چقدر بهینه هستند، با افزایش فرکانس، نیاز به نیرو نیز افزایش می یابد.

سلسله مراتب پردازنده های گوشی های هوشمند چیست؟

من مدتها پیش، زمانی که اختلافات شروع شد، به این سوال توجه کردم - کدام گوشی هوشمند قدرتمندتر است، LG G2 یا Samsung Galaxy نکته 3؟ دومی دارای یک پردازنده هشت هسته ای بود که چهار پردازنده بیشتر از LG است، اما از رقبا پیشی نگرفت - فقط به لطف 3 گیگابایت رم. و من دوست داشتم که پردازنده های نوت 3 با هم کار نمی کنند. این من را به یک قیاس در مورد ماشینی با دو موتور سوق داد که نمی دانند چگونه به یکدیگر کمک کنند.

دفعه دوم این سوال مطرح شد، زمانی که تصمیم گرفتم چیپست های Qualcomm Snapdragon 650 و 625 را با هم مقایسه کنم، وقتی متوجه شدم که اولی دارای شش هسته با فرکانس 1,8 گیگاهرتز است، و دومی دارای هشت هسته با فرکانس 2 گیگاهرتز است. به طور طبیعی فکر می کنم که دومی بهتر است. سایت های مقایسه هم همین عکس را به من دادند. با این حال، همکارانم من را تصحیح کردند و این را با موارد زیر استدلال کردند.

Qualcomm Snapdragon 650 دارای شش هسته است - بله، اما دو تای آنها Cortex-A72 هستند، هسته های پرچمدار گوشی های هوشمند در کمتر از پنج دقیقه. اسنپدراگون 625 دارای هشت هسته است که همگی Cortex-A53 هستند. و با توجه به ویژگی های چندوظیفه ای، قدیمی ترین پردازنده ای است که مسئول قدرت است. نوع A53 فقط از نظر فرکانس بهتر از A72 است که اصلاً مشخصه اصلی نیست:

در بقیه موارد، از اندازه حافظه نهان L2 که دو برابر بزرگتر است شروع می شود و با عملکرد Dhrystone که بیش از دو برابر بزرگتر است، پایان می یابد، A72 نسبت به A53 برتری دارد. مهم ترین تفاوت نقش کرنل ها در باندل big.LITTLE است. این همان چیزی است که به خودرویی با دو موتور امکان خرید سودآور را می دهد - یک هسته ضعیف و صرفه جویی در انرژی برای کارهای ضعیف کار می کند و یک هسته قدرتمند و با منابع فشرده به هسته های قوی متصل می شود. A53 می تواند هم نقش LITTLE-core و هم نقش بزرگ-هسته ای را انجام دهد و A72 - فقط بزرگ. این به نظر من به وضوح سلسله مراتب هسته ها را در بین خود نشان می دهد.

علاوه بر این، پارامترهای دیگری از سیستم تک کریستالی وجود دارد. برای مثال GPU. 650 دارای Adreno 510، 625 دارای 506 است. بنابراین، پردازنده 650 هنگام کار با بازی ها، ویدیوها و سایر گرافیک ها بهتر نشان می دهد. فقط اشاره می کنم که حداکثر وضوح دوربین، پشتیبانی از 4G، استانداردهای مختلف بلوتوث و وای فای به پردازنده موجود در گوشی هوشمند بستگی دارد. NFC و GPS چرا فقط به آن اشاره کنید؟ زیرا یک کاربر معمولی به آن نیاز ندارد.

ما یک گوشی هوشمند را دقیقاً به دلیل عناصر فردی انتخاب می کنیم ، زیرا آنها برخلاف رایانه شخصی قابل تعویض نیستند. ما نمی توانیم یک ماژول گوشی هوشمند اضافه کنیم NFCالبته اگر پروژه آرا نباشد (که ظاهراً دیگر بلند نمی شود) و با رایانه شخصی می توان آن را به راحتی انجام داد. و ما یک تلفن هوشمند را انتخاب می کنیم، به عنوان مثال، پشتیبانی از 4G، یا مقدار رم، یا کیفیت صفحه نمایش - AMOLED یا رایج ترین TFT. بر این اساس، ما چیپست را مستقیماً انتخاب نمی کنیم، بلکه از طریق اجزای جداگانه روی آن انتخاب می کنیم.

تعداد هسته های پردازنده چقدر مهم است؟

در اینجا وضعیت در واقع بسیار دشوار است. به راحتی می توان گفت که تعداد هسته های بیشتر برابر با گرمای بیشتر است و هر چه هسته قوی تر باشد، بیشتر باتری را می خورد. با این حال، خیر - هر چه فرآیند فنی بهتر باشد، قدرت بالاتر و انتشار گرما کمتر است. و در ارتباط با big.LITTLE، مصرف باتری چندان قابل پیش بینی رفتار نمی کند. و اهمیت یک مفهوم کاملا شخصی است.

البته پردازنده تک هسته ای برای مشاهده ویدیوی 4K مناسب نیست. برای بازی های موتور Unreal Engine 4 با tessellation، هموارسازی و انسداد محیط، هر پردازنده کامپیوتری مناسب نیست، این در مورد موبایل چه می گوید. اگر ترمزهای منو آزاردهنده هستند یا جابجایی بین برنامه ها خیلی طولانی است - بله، پردازنده های قدرتمندتری مورد نیاز است.

در عین حال بخشی از مشکلات را منحصراً با افزایش تعداد هسته ها و بخشی دیگر را با ارتقای کیفیت آنها می توان حل کرد. اگر تعداد زیادی از کارهای نه چندان طاقت فرسا به طور همزمان وجود داشته باشد، هسته ها آنها را حل می کنند، اگر یک زوج وجود داشته باشد، اما بسیار سنگین، فرکانس ها، حافظه پنهان، عملکرد کلی و غیره. بحث منبع تغذیه و مهمتر از آن گرمایش نیز آسان نیست، زیرا مدل های جدید معمولاً از این نظر بهینه تر هستند. فقط یک چیز را می توانم با اطمینان بگویم - هسته های بیشتر به معنای بهتر نیست.

آیا اورکلاک کردن پردازنده های موبایل منطقی است؟

من فکر می کنم که هر یک از ما حداقل یک بار در مورد اورکلاک پردازنده، کارت گرافیک، حتی رم شنیده ایم! و در ارتباط با محبوبیت این فرآیند، چنین سوالی مطرح می شود - آیا حتی ارزش انجام آن را در تلفن هوشمند دارد؟

بله منطقی است. اما در مورد همه چیز به ترتیب. اولاً، بدون دسترسی روت، اورکلاک کار نخواهد کرد، زیرا فرکانس های موجود در سیستم عامل سهام به شدت ثابت هستند. در مرحله بعد، باید ابزار ساده AnTuTu CPU Master را نصب کنید، که فقط چند لغزنده دارد. ما آنها را بر روی درصد مورد نظر تنظیم می کنیم، توصیه می شود آنها را بیش از 20٪ افزایش دهید، اگرچه متخصصان با 4PDA بدون آسیب رساندن به دستگاه توانستند تا 60٪ شتاب بگیرند. ما تلفن هوشمند را راه اندازی مجدد می کنیم - و voilà، قبل از تغییر فرکانس بعدی، ما یک گوشی هوشمند رسمی اورکلاک شده داریم!

اکنون که متوجه شدیم چگونه یک گوشی هوشمند را اورکلاک کنیم، بیایید بفهمیم که چرا. منطقی است، اینطور نیست؟ بله، با افزایش 20 درصدی فرکانس، عملکرد را افزایش خواهیم داد، اما نه در بازی ها و نه در منو قابل توجه نخواهد بود. اگر سرعت بازی شما کاهش یابد، اورکلاک نمی تواند وضعیت را نجات دهد - یا خیلی ضعیف بهینه شده است یا GPU یا RAM کافی ندارید و پردازنده به احتمال زیاد شما را از تاخیر نجات نمی دهد.

پس افزایش نتیجه نمی دهد، فقط مصرف چه چیزی را افزایش می دهد؟ درست است، تغذیه. اینجاست که منطق پیچ خورده من پنهان شده است. شما می توانید فرکانس ها را افزایش دهید، و می توانید آنها را کاهش دهید! بله، این منجر به کاهش عملکرد می شود، اما در شرایط بحرانی این احتمال وجود دارد که دستگاه بسیار طولانی تر کار کند.

باز هم، هیچ تضمینی وجود ندارد که چنین دستکاری هایی منجر به تغییرات قابل توجهی شود، زیرا تلفن های هوشمند معمولاً برای کار با فرکانس ها بهینه شده اند. با این وجود، یک شانس وجود دارد و قطعاً ملموس تر از شانس به دست آوردن بهره وری است وان پلاس 3 از چند گوشی هوشمند ارزان قیمت