به نظر می رسد هر چند هفته یکبار ناساآژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس فضایی کانادا (CSA) در حال ارسال تصاویر دیدنی از تلسکوپ فضایی جیمز وب هستند که تخیل را به باد می دهد و دانش ما را از جهان عمیق تر می کند.
تصویر بالا کهکشان مارپیچی میلهای NGC 5068 را نشان میدهد که به دلیل نوار مرکزی روشنی که در گوشه سمت چپ بالای تصویر بالا میبینید، به آن میلهای میگویند. این یک تصویر ترکیبی متشکل از تصاویر مادون قرمز است که توسط حسگرهای MIRI (ابزار مادون قرمز میانی) و NIRCam (دوربین مادون قرمز نزدیک) گرفته شده است.
این حسگرها کهکشان صورت فلکی سنبله را در فاصله حدود 20 میلیون سال نوری از زمین ثبت کردند و از آنجایی که JWST می تواند از طریق غبار و گازی که ستاره ها را در حین تولد احاطه کرده است ببیند، این ابزار به ویژه برای تولید تصاویری مناسب است که نشان می دهد فرآیند تشکیل ستاره
با نگاهی به دو تصویر مجزا که ترکیب بندی را تشکیل می دهند، می توانید لایه های مختلف کهکشان را ببینید. همانطور که Gizmodo اشاره می کند، تصویر گرفته شده توسط حسگر MIRI بینشی از ساختار کهکشان و حباب های درخشان گازی که ستاره های تازه تشکیل شده را نشان می دهند، ارائه می دهد.
تصویر دوم که از دوربین NIRCam به دست آمده است، توجه را بر روی گروه عظیمی از ستاره ها در پیش زمینه متمرکز می کند. در همین حال، کامپوزیت هم تعداد انبوه ستارگان این منطقه را نشان می دهد و هم ستارگانی را که به تازگی «متولد» شده اند.
هیچ پیشرفت خاصی در این تصویر وجود ندارد. در عوض، ناسا میگوید این بخشی از یک تلاش گستردهتر برای جمعآوری هرچه بیشتر تصاویر تشکیل ستاره از کهکشانهای نزدیک است. (نه، 20 میلیون سال نوری هم برای من نزدیک به نظر نمی رسد، اما همه چیز در فضا اینگونه اتفاق می افتد). ناسا به چندین تصویر دیگر به عنوان دیگر "جواهرات" در مجموعه تولدهای ستاره ای خود اشاره کرد، از جمله این "کهکشان فانتوم" تماشایی که تابستان گذشته نمایش داده شد. آژانس امیدوار است چه چیزی یاد بگیرد؟ فقط آن شکلگیری ستاره «در پایه بسیاری از شاخههای نجوم قرار دارد، از فیزیک پلاسمای شکننده موجود بین ستارهها تا تکامل کل کهکشانها». ناسا همچنین امیدوار است که دادههای جمعآوریشده از کهکشانهایی مانند NGC 5068 به «راهاندازی» پیشرفتهای علمی بزرگ کمک کند، اگرچه دقیقاً کدام یک راز باقی مانده است.
همچنین بخوانید:
پاسخ دهید