ایستگاه فضایی تیانگونگ چین (Tiangong) در ارتفاع 340-450 کیلومتری به دور زمین می چرخد، تقریباً همان ارتفاع ایستگاه فضایی بین المللی (ISS). آژانس فضایی سرنشین دار چین (CMSA) تیانگونگ را که به معنای «کاخ آسمانی» است در مدار پایین زمین قرار داد و هر یک از سه مدول را که ایستگاه را بین سال‌های 2021 تا 2022 تشکیل می‌دهند، پرتاب کرد. CMSA راه اندازی شد ماژول Tianhe Station One در 28 آوریل 2021، ماژول Wentian دو در 24 ژوئیه 2022، و Mentian Module Three در 31 اکتبر 2022.
اولین خدمه ای که از ایستگاه فضایی Shenzhou-12 چین بازدید کردند در 16 ژوئن 2021 وارد شدند و تنها ماژول اصلی Tianhe در مدار بود. Taikonauts - فضانوردان چینی - 90 روز را در Tianhe گذراندند، تقریباً سه برابر بیشتر از هر پرواز فضایی قبلی توسط خدمه چینی. CMSA امیدوار است که در Tianhe حداقل سه فضانورد برای حداقل ده سال به طور دائم در آن ساکن شوند. در طول این مدت، آزمایش های زیادی از چین و سایر کشورها در ایستگاه انجام خواهد شد. یک ایستگاه فضایی چینی وجود داشت تکمیل شد در 5 نوامبر 2022، به دنبال مانوری برای انتقال ماژول Mentian که اخیراً وارد شده است به بندر داکینگ دائمی آن.
چین از برنامه ISS مستثنی شده است، عمدتاً به دلیل نگرانی ایالات متحده در مورد روابط برنامه فضایی چین با ارتش آزادیبخش خلق چین، شاخه نظامی حزب کمونیست حاکم. در سال 2011، کنگره ناسا را از تعامل قابل توجه با طرف چینی بدون مجوز قبلی منع کرد. این قانون که به عنوان اصلاحیه Wolf شناخته می شود، شرکت چین در برنامه ISS را بسیار دشوار می کند، حتی اگر کشور بخواهد این کار را انجام دهد. چین شریک ایستگاه فضایی بین‌المللی نیست و هیچ فضانورد چینی تا کنون از این پاسگاه ارجمند بازدید نکرده است. بنابراین، تنها گزینه برای کار در خارج از زمین، ساخت ایستگاه فضایی شخصی بود.
مشخصات فنی Tiangong
ایستگاه فضایی چین بسیار کوچکتر از ایستگاه فضایی بین المللی است و تنها از سه ماژول تشکیل شده است، در مقایسه با 16 ماژول در ایستگاه فضایی بین المللی که از نوامبر 2000 به طور مداوم میزبان خدمه فضانوردان بوده است. تیانگونگ همچنین به طور قابل توجهی سبک تر از ایستگاه فضایی بین المللی است که حدود 450 تن وزن دارد، ایستگاه چینی حدود 20 درصد پرجرم تر است. ماژول Tianhe به طول 16,6 متر با یک ایستگاه اتصال به فضا پرتاب شد که به آن اجازه می دهد خدمه Shenzhou و فضاپیمای باری Tianzhou را دریافت کند. یک دستکاری رباتیک بزرگ به استقرار ماژول های Mentian و Wentian کمک کرد و به فضانوردان در طول راهپیمایی های فضایی کمک کرد.
تیانهه بسیار بزرگتر از آزمایشگاه های فضایی آزمایشی تیانگونگ-1 و تیانگونگ-2 است که چین در دهه گذشته راه اندازی کرده است و تقریباً سه برابر سنگین تر از 22 تن است. فضای قابل استفاده برای فضانوردان چینی بای لینهو، معاون طراح ایستگاه فضایی، در مصاحبه ای در ژوئن 2021 به CCTV گفت، در واقع، ساکنان آن احساس می کنند "در یک ویلا زندگی می کنند"، در مقایسه با فضای کمی که در آزمایشگاه های فضایی قبلی چین وجود داشت.
Tianhe دارای یک سیستم پشتیبانی از حیات احیا کننده است، از جمله راهی برای بازیافت ادرار، که به فضانوردان اجازه می دهد برای مدت طولانی در مدار بمانند. این مکان زیستگاه اصلی فضانوردان است و همچنین نیروگاه های لازم برای نگه داشتن ایستگاه فضایی در مدار را در خود جای داده است.
تیانگونگ توسط یک تلسکوپ فضایی بزرگ شبیه هابل ملحق خواهد شد که مدار ایستگاه فضایی را به اشتراک می گذارد و می تواند برای تعمیر، نگهداری و احتمالاً ارتقاء به آن متصل شود. این تلسکوپ که Xuntian نام دارد و به معنی "بیننده آسمان" است، آینه ای به قطر 2 متر خواهد داشت که کمی کوچکتر از هابل است، اما میدان دید آن 300 برابر بزرگتر است. Xuntian با استفاده از یک دوربین بزرگ با وضوح 2,5 میلیارد پیکسل، قصد دارد تا 40 سال آینده 10 درصد از آسمان را بررسی کند.
اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، ایستگاه فضایی به طور بالقوه می تواند به شش ماژول گسترش یابد. ماژول هسته دوم Tianhe می تواند به دو ماژول دیگر اجازه دهد تا به پاسگاه مداری بپیوندند.
تاریخچه پروژه
مسیر تیانگونگ به مدار طولانی بود. این پروژه برای اولین بار در سال 1992 تصویب شد و پس از آن کشور توسعه فضاپیمای خدمه Shenzhou و موشک Long March 2F را برای فرستادن فضانوردان به فضا آغاز کرد. یانگ لیوی در اکتبر 2003 اولین فضانورد چینی در فضا شد و چین را به سومین کشور در جهان تبدیل کرد که انسان را به طور مستقل به مدار زمین فرستاد.
چین علاقه خود را برای پیوستن به ایستگاه فضایی بین‌المللی به عنوان شریک ابراز کرده است، اما این احتمال با دستور اجرایی قانون‌گذاران آمریکایی در سال 2011 که عملاً ناسا را از هماهنگی مستقیم با چین یا هر شرکت متعلق به چین منع می‌کرد، از بین رفت. چین برای اینکه بتواند یک ایستگاه فضایی سرنشین دار بسازد و راه اندازی کند، ابتدا نیاز به آزمایش مهم ترین سیستم های ایستگاه فضایی از جمله سیستم های پشتیبانی حیات و فناوری برای نزدیک شدن و لنگر انداختن فضاپیماها در مدار با سرعت 28 کیلومتر بر ساعت داشت. برای انجام این کار، چین آزمایشگاه فضایی 080 تنی Tiangong-1 را در سال 8,2 پرتاب کرد و سپس Shenzhou-2011 بدون سرنشین را به مدار فرستاد و به دنبال آن Shenzhou-8 و Shenzhou-9 سرنشین دار را برای پیوستن به Tiangong-10 در مدار فرستاد.
Tiangong-2 ارتقا یافته اما با اندازه مشابه در سال 2016 به فضا پرتاب شد و میزبان خدمه Shenzhou-11 متشکل از دو فضانورد به مدت کمی بیش از یک ماه بود و رکورد ملی جدیدی را برای مدت زمان پرواز فضایی انسان به ثبت رساند.
در حالی که آژانس فضایی سرنشین دار چین این نقاط عطف اولیه را جشن گرفت، آژانس همچنین بر توسعه وسایل پرتاب جدید و بزرگتر کلاس سنگین لانگ مارس که ایستگاه فضایی را فعال می کرد، تمرکز کرد. Long March 5B به طور خاص برای پرتاب ماژول های ایستگاه فضایی عظیم به مدار پایین زمین طراحی شده است. همین موشک منشأ یکی از بزرگترین نشت‌های اتمسفر کنترل‌نشده در دهه‌ها پس از پرتاب Tianhe در اواخر آوریل 2021 بود. پرتاب Mentian و Vientiane با سقوط کنترل نشده مشابه Long March 5B دنبال شد که انتقادهای بیشتری را از سوی ایالات متحده و سایر کشورها برانگیخت. در سال 2014، چین ساخت یک فرودگاه فضایی ساحلی جدید را در Wenchang به طور خاص برای پرتاب این موشک‌های با قطر بزرگتر، که باید از طریق دریا تحویل داده شوند، به پایان رساند.
با این منابع مفید از N2YO.com می توانید دریابید که ایستگاه فضایی Tiangong کجاست. Tiangong را با این نمایشگاه مجازی تعاملی از آژانس فضایی سرنشین دار چین کاوش کنید.
همچنین بخوانید: