به نظر می رسد با هر سال جدید بررسی بازی ها سخت تر می شود. نه، فکر نکنید که من شکایت می کنم - بازی ها بازی هستند، و تا زمانی که آنها وجود دارند، ما خوشحال خواهیم شد که در مورد آنها صحبت کنیم و سعی می کنیم تا حد امکان شاداب و دموکراتیک بمانیم. اما در سال 2022، یکی دو نسخه باعث نشد که بر سر حکم بنشینم.
Dying Light 2: انسان بمان از یک طرف، دنباله ای برای همه دنباله ها است. حتی بزرگتر، بلندتر، جاه‌طلب‌تر، او تمام چیزی است که هواداران از او خواسته‌اند. همچنین Pokemon Legends: Arceus تمام خواسته های هواداران بود. اما اگر از این دایره بسته انتظارات شخصی خارج شوید و به محصول جدید در چارچوب دیگر عرضه‌های بزرگ نگاه کنید، مشخص می‌شود که هنوز جای کار زیادی وجود دارد. و با ایده آل فاصله زیادی دارد.
Dying Light شاید معروف ترین سریال نباشد، اما عشقی که در بین مخاطبانش القا می کند قابل اغراق نیست. در سال 2011 آغاز شد، اما در سال 2015 بود که نام جدیدی دریافت کرد که تا به امروز آن را حفظ کرده است. اگر انتشار را از دست دادید، تنها نیستید - چند بازی جهان باز یا بازی زامبی منتشر شده است؟ آیا بازی های جهان باز را با زامبی ها انجام می دهید؟ نه چندان، اما نه خیلی کم. اما Dying Light چیزی برای برجسته کردن پیدا کرد: این یک "بقا" با عناصر ترسناک و یک سیستم حرکتی به طرز شگفت انگیزی پویا بود که می توان آن را به عنوان "پارکور رزمی" توصیف کرد. Mirror's Edge را در دنیایی پسا آخرالزمانی تصور کنید و از خود بپرسید که آیا این ایده را دوست دارید یا خیر. اگر دوست داشتید، ادامه دهید. نیازی به خواندن چیزی نیست. Dying Light 2: Stay Human همه چیزهایی را که در مورد نسخه اصلی دوست داشتم به عنوان مبنایی در نظر گرفت و حتی بزرگتر و گسترده تر شد.
اگر شما هم مانند بسیاری دیگر مطمئن نیستید که به زامبی نیاز دارید، وقت بگذارید. من همچنین مطمئن نیستم که موضوع دردناکی که به خوبی فرسوده شده است همچنان بتواند همان احساسات سال 2013 - شاید در اوج خود - را برانگیزد. برای من چیزی بهتر از The Last of Us در این موضوع منتشر نشده و منتشر نخواهد شد، البته از نظر فنی هیچ زامبی وجود ندارد. اما شما مرا درک می کنید - من در مورد این احساس دنیای بدون امید صحبت می کنم که گذشته متمدن را ترک کرده و عصر جدید سنگی را با آغوش باز پذیرفته است. این دنیا با داستان‌های بالقوه بسیار جالب است، اما برای گفتن آنها، کشیدن چیزی زیبا و ترسناک روی کامپیوتر کافی نیست - باید شخصیت‌ها را بیاورید، به آنها انگیزه بدهید و توضیح دهید که چرا نسخه ترسناک زامبی شما چیست. بهتر از ده ها نفر دیگر و به نظر من Techland موفق نشد. مانند بسیاری از توسعه دهندگان دیگر، آنها یک بازی ویدیویی متشکل از دو عنصر کاملاً متفاوت ایجاد کردند. یکی رانندگی، هیجان انگیز و زیباست. دیگری غم انگیز، ثانویه و پیش پا افتاده است. سعی شد هر دوی این قسمت ها با هم متحد شوند، اما هر چقدر هم از نوار استفاده کنید کافی نخواهد بود.
همچنین بخوانید: بررسی Tom Clancy's Rainbow Six Extraction - نه چندان عاقبتی که انتظارش را داشتیم
فکر می‌کنم می‌فهمم چرا اینقدر زیاد بازی های ویدیویی باقی می ماند اصلاً بدون جزء طرح - خراب کردن آن بسیار دشوار است. در اینجا کافی نیست که بتوانید کلمات را به جملات منسجم بچسبانید - لازم است جمله را برای خواندن جالب کنید. فیلمنامه نویسان خوب در این صنعت بسیار اندک هستند، و وقتی چیزی واقعا قوی ظاهر می شود، بقیه پروژه ها بلافاصله وزن کم می کنند. آخرین ما از قسمت دوم چنان احساساتی به من داد که هرگز آن را حس نکرده بودم. قرمز 2 مرده رستگاری باعث شد به قهرمان داستان احساس وابستگی کنم، انگار که شخصاً او را می شناسم. Dying Light 2: Stay Human همانطور که می توانید حدس بزنید به سطح نسخه های فوق الذکر نمی رسد.
داستان ماجراهای آیدن کالدول را به ما می‌گوید که «عادی» برای او وجود نداشت. او یک چیز می خواهد - نجات خواهرش میا. آیدن به عنوان یک شخصیت، به همان اندازه بی چهره است. به عنوان یک انگیزه، "پیدا کردن یک خواهر" بسیار سوال برانگیز است - می دانم که قهرمان داستان آن را می خواهد، اما چرا من آن را می خواهم؟ این مشکل یک فیلمنامه ضعیف است - نویسندگان آن معتقدند که من احساسات شخصیت ها را به اشتراک می گذارم و آنها خودشان هیچ کاری برای این کار انجام نمی دهند. و هر چقدر تلاش کردم نتوانستم به آیدن وابسته شوم. من بازیگر را سرزنش نمی کنم زیرا او فقط چیزی برای همکاری نداشت. این یک داستان ثانویه و درهم تنیده است که با لطف یک بازی اولیه Xbox 360 روایت شده است. اینجا هم همینطوره
فکر می‌کنم خود توسعه‌دهندگان می‌دانند که شاهکار شکسپیر از توان آنها خارج است. بنابراین به جای ادامه دادن و ادامه دادن به مواردی که جواب نداد، به نیمه دوم بدنام این محصول می پردازم. نیمه کار. در واقع من خودم گرو.
اولین کاری که Dying Light 2: Stay Human انجام می دهد این است که دنیایی بزرگ و زیبا خلق می کند. همه چیز از جنگل شروع می شود، اما به زودی قهرمان ما در شهر بزرگ قدم می زند. خوب، چگونه به پیاده روی بروید - او می دود، می پرد، از آن بالا می رود، و این دقیقا همان چیزی است که محصولات جدید موفق به "عجله" می شوند. تعداد کمی از بازی‌ها می‌توانند چنین حس جالبی را از حرکت ساده به رخ بکشند، اما توسعه‌دهندگان Dying Light 2 موفق به ایجاد یک شبیه‌ساز پارکور شدند. مانند، بگو، در مرگ تابنده، در اینجا فقط می خواهید حرکت کنید و دائماً راه های جدیدی برای رسیدن به نقطه B پیدا کنید.
در اینجا، تمام دنیا وجود دارد تا به آیدن کمک کند تا جایی که ممکن است به طور مؤثر از روی سقف ها و دیوارها بپرد، و این نمونه ای از زمانی است که توسعه دهنده می داند چگونه از یک و تنها برگ برنده خود بیشترین بهره را ببرد. Dying Light 2: Stay Human یکی از بهترین بازی هاست. او نفس گیر است.
وقتی قهرمان ما در حال دویدن نیست، در حال کاوش در مناطق آلوده شهر است، مردگان را شکست می دهد و در راهروهای تاریک می خزد. Stay Human زمانی که لازم باشد ترسناک است. در طول روز یک بازی زیبا و قمار است. در شب وحشت وجود دارد، زیرا قهرمان نه تنها باید از انبوهی از زامبی ها فرار کند، بلکه باید با ویروس موجود در خون خود نیز بجنگد که او را تهدید می کند. با شروع شمارش معکوس، وقت آن است که خورشید را ترک کنید، و اگر به موقع سرپناهی پیدا نکنید، می توانید برای همیشه انسانیت خود را از دست بدهید. این سیستم هوشمند یکی دیگر از راه حل های اصلی است.
Dying Light 2: Stay Human که یک بازی اکشن است، نه تنها امکان مخفی شدن در سایه ها، بلکه مبارزه با زامبی ها و افراد دیگر را نیز دارد. من نمی توانم موفقیت خیره کننده را در اینجا خلاصه کنم - بازی های اول شخص بسیار کمی با مبارزات موفق (کلوزآپ) وجود دارد و بعید است که این تازگی در میان برگزیدگان باشد. توسعه‌دهندگان به ما می‌گویند که عمداً از سلاح‌های گلوله اجتناب می‌کند (بشر وحشی شده است)، Techland آنتاگونیست را با باتوم و شمشیرهای دست ساز مسلح کرده است. این به این معنی است که به جای گرفتن عکس های دقیق از سر، باید دستان خود را کثیف کنید و در نبرد نزدیک به حریفان ضربه بزنید. در اینجا ظرافت به جایی نمی رسد و حتی عناصر پارکور در طول مبارزه کمکی به خلاص شدن از شر احساس ناراحتی نمی کند. با این حال، خیلی سریع حرف من را باور نکنید - توسعه دهندگان به وضوح روی این عنصر کار کرده اند، و اگر من آن را دوست نداشتم، به این معنی نیست که شما این کار را نخواهید کرد. اگر غوغاهای اول شخص را دوست دارید، آن را امتحان کنید. اگر نه، انتظار نداشته باشید که Dying Light 2: Stay Human شما را متقاعد کند.
یکی دیگر از عناصر ناتمام پیشرفت است. اکثر بازی‌ها از سیستم‌های ارتقاء استفاده می‌کنند تا بازیکن را تشویق کنند تا به ادامه راه برود و حتی ماموریت‌های اختیاری را بپذیرد. در مورد جدید، چنین هیجانی وجود ندارد، زیرا بیشتر ارتقاها خسته کننده و خشک هستند.
همچنین بخوانید: بررسی Halo Infinite - از حضورتان متشکریم
از آنجایی که Dying Light 2: Stay Human یک نسخه بزرگ از یک توسعه دهنده جدی است، انتظارات برای آن مناسب است. به ما قول داده شده بود که این یک نماینده نسل بعدی خواهد بود - یک بازی بزرگ و دیوانه کننده زیبا که هر آنالوگ را پشت کمربند قرار می دهد. اما تحت تاثیر قرار دادن گیمر خراب سال 2022 چندان آسان نیست. آنچه در سال 2015 "وای" بود اکنون باستان گرایی است. حتی با مقیاس و طراحی عالی بازی، عاقبت به دلیل فناوری و بهینه سازی آن ناامید شده است. اجازه دهید یادآوری کنم که موتور در اینجا اختصاصی است - C-Engine ، اما تطبیق آن با آهن مدرن چندان موفق نبود. هنگام بازی در PS5، بلافاصله با یک دوراهی مواجه شدم - چه چیزی را انتخاب کنم، حالت تصویر استاندارد، حالت وضوح بالاتر یا حالت ردیابی پرتو؟ اولی 60 فریم در ثانیه جامد و … 1080p است. دومی 3200×1800 و 30 فریم در ثانیه است. سومین 1080p و 30fps است، اما با ردیابی.
من بلافاصله می گویم که هیچ یک از این حالت ها بهینه نیست. امروزه فول اچ دی کافی نیست، اما امتناع 60 فریم در ثانیه در یک بازی اول شخص پویا کفر است. به همین دلیل بیشتر اوقات اینطور بازی می کردم. فرکانس واقعاً همیشه ثابت می ماند، اما نرمی تصویر و عدم وضوح، تحسین واقعی گرافیک را دشوار می کرد. و اگرچه Dying Light 2: Stay Human از نظر عینی یک بازی زیبا است، اما تحت تاثیر قرار نمی‌دهد. بافت های با کیفیت پایین، حروف تار، انیمیشن های ضعیف صورت - چیزی در اینجا وجود ندارد که سال ها قبل ندیده باشیم. و شاید اگر بهترین بهینه سازی در اینجا وجود داشت چیز دیگری می گفتم، اما متأسفانه Techland هرگز نتوانست به نتیجه خوبی برسد. می‌توانستم درباره بسیاری از باگ‌ها ادامه دهم، اما تا روز اول بازی کردم، که قول داد همه چیز را برطرف کند. درستش کردی یا نه - بگو.
همچنین بخوانید: بررسی Call of Duty: Vanguard – درس‌های تاریخ هالیوود
حکم
هیچ بازی کاملی وجود ندارد، و Dying Light 2: انسان بمان بسیار ناهموار شد تاریخچه نامناسب، بهینه سازی ضعیف و مشکلات پیشرفت مستحق انتقاد است، اما همچنین ارزش ستایش سیستم پارکور برجسته، جو چسبناک و بسیاری از نوآوری های عالی را دارد. اعمال بازیکن بر دنیا تأثیر می‌گذارد، اما همه چیز به این بستگی دارد که آیا شما این نوع بازی‌ها را دوست دارید، آیا برای چنین نبردی آماده هستید و آیا انگیزه شما از چنین سناریویی است. یک چیز مسلم است: طرفداران قسمت اول راضی خواهند بود.