ستاره شناسان مدت هاست که نمی توانند به این سوال پاسخ دهند - همه بقایای ستاره های ابرنواختر کجا هستند؟ بنابراین، برای حل این معما، دانشمندان تلاش های دو برنامه تحقیقاتی بزرگ نجومی را با هم ترکیب کردند - EMU (نقشه تکاملی کیهان) و PEGASUS.
باقیمانده ابرنواختر ابری از گاز و غبار در حال انبساط است و آخرین مرحله از زندگی یک ستاره پس از انفجار آن است. ابرنواختر. اما تعداد بقایای ابرنواختری که ستاره شناسان قبلاً با کمک تلسکوپ های رادیویی کشف کرده اند بسیار کم است، زیرا مدل ها پنج برابر بیشتر را پیش بینی می کنند. پس بقیه کجا پنهان شده اند؟ برای پاسخ به این سوال، دانشمندان مشاهدات دو تلسکوپ رادیویی برجسته استرالیایی - تداخل سنج رادیویی را با هم ترکیب کردند. ASKAP (راهیاب آرایه کیلومتر مربعی استرالیا) و رصدخانه پارک ها.
تصویر جدید رشته های نازک و ابرهای کومولوس مرتبط با گاز هیدروژن را نشان می دهد که فضای بین ستاره ها را پر می کند. ستاره شناسان مناطقی را دیده اند که ستارگان جدید در آن شکل می گیرند و همچنین بقایای ابرنواخترها. تنها در این قطعه که حدود 1 درصد کل کهکشان راه شیری است، امکان کشف بیش از 20 بقایای احتمالی جدید از ستارگان ابرنواختر وجود داشت که قبلاً تنها 7 مورد از آنها شناخته شده بود.این اکتشافات توسط دانشمندان کانادایی انجام شده و نشان می دهد که دانشمندان در حال حاضر به توضیح باقیمانده های از دست رفته نزدیک شده اند، زیرا ترکیب تصاویر داده های بیشتری به دست می دهد.
برنامه EMU یک پروژه جاه طلبانه است که توسط ستاره شناسان با کمک تلسکوپ رادیویی ASKAP انجام شده است و هدف آن ایجاد بهترین اطلس رادیویی نیمکره جنوبی است. به عنوان بخشی از این پروژه، حدود 40 میلیون کهکشان دور جدید و سیاه‌چاله‌های پرجرم در حال مطالعه هستند، که به درک چگونگی تغییر کهکشان‌ها در طول تاریخ جهان کمک می‌کند. پیش از این، داده های EMU قبلاً به اکتشافات کمک کرده بود. بنابراین، دانشمندان به اصطلاح "دایره های رادیویی عجیب" (دایره های رادیویی عجیب و غریب یا ORC) و پدیده جالب رقصیدن ارواح را نشان دادند.
برای هر تلسکوپ، وضوح تصاویر آن به اندازه دیافراگم بستگی دارد. تداخل سنج هایی مانند ASKAP دیافراگم یک تلسکوپ بسیار بزرگتر را تقلید می کنند. اینها 36 بشقاب نسبتاً کوچک (هر کدام به قطر 12 متر) با فاصله بین دورترین ظروف تا 6 کیلومتر هستند، اما در واقع ASKAP به عنوان یک تلسکوپ منفرد با یک ظرف به عرض 6 کیلومتر کار می کند. این به آن وضوح خوبی می دهد، اما به لطف عدم انتشار رادیویی در مقیاس های بزرگ. خود تصویر ASKAP کمی ناقص به نظر می رسد.
برای بازیابی اطلاعات گمشده، ستاره شناسان به پروژه همراه PEG روی آوردندASUSکه توسط Ettore Caretti از موسسه ملی اخترفیزیک ایتالیا اداره می شود. این تلسکوپ از تلسکوپ 64 متری رصدخانه پارکز (یکی از بزرگترین تلسکوپ های رادیویی تک ظرفی در جهان) برای نقشه برداری از آسمان استفاده می کند. حتی با چنین ظرف بزرگی، پارکز وضوح محدودی دارد. بنابراین دانشمندان اطلاعات هر دو تلسکوپ رادیویی را با هم ترکیب کردند و هر کدام شکاف های دیگری را پر کردند تا دقیق ترین تصویر را از این منطقه از کهکشان راه شیری ارائه دهند.
ادغام مجموعه داده های EMU و PEGASUS کشف بیشتر موارد پنهان را ممکن کرد، زیرا این ترکیب گسیل رادیویی را در همه سطوح تشخیص می دهد و به یافتن بقایای گمشده ابرنواخترها کمک می کند. در چند سال آینده، اخترشناسان ظاهراً تصویری بی سابقه از تقریباً کل کهکشان راه شیری خواهند داشت، تقریباً صد برابر بزرگتر از آنچه در بالا ارائه شد، اما با همان سطح از جزئیات. دانشمندان انتظار دارند تا 1500 یا بیشتر بقایای ابرنواختر جدید وجود داشته باشد.
همچنین جالب: