ستاره شناسان با استفاده از داده های چندین تلسکوپ، ابرهایی را در یک سیاره فراخورشیدی غول پیکر گازی در فاصله تقریباً 520 سال نوری از زمین کشف کرده اند. مشاهدات به قدری دقیق بود که ارتفاع ابرها و ساختار اتمسفر فوقانی با دقت زیادی مشخص شد. این کار به ما کمک می کند تا جو سیارات فراخورشیدی را بهتر درک کنیم و جهان هایی را جستجو کنیم که ممکن است شرایط مساعد برای زندگی داشته باشند.
ما در مورد سیاره فراخورشیدی WASP-127b صحبت می کنیم که در سال 2016 کشف شد. این سیاره بسیار گرم است و به قدری نزدیک به ستاره خود می چرخد که سال آن تنها 4,2 روز است. این سیاره فراخورشیدی 1,3 برابر بزرگتر از مشتری است. جو آن نازک و کمیاب است – و برای تجزیه و تحلیل محتویات آن بر اساس نوری که از ستاره میزبانش می گذرد، ایده آل است. اخترشناسان به رهبری رومن آلارت از دانشگاه مونترال در کانادا داده های فروسرخ تلسکوپ فضایی هابل و داده های نوری از ابزار ESPRESSO تلسکوپ بسیار بزرگ را برای مطالعه لایه های مختلف جو WASP-127b ترکیب کردند.
آلارتا گفت: «اول، ما وجود سدیم را پیدا کردیم، اما در ارتفاع بسیار پایین‌تر از حد انتظار. ثانیاً، سیگنال های قوی بخار آب در محدوده مادون قرمز وجود داشت، اما هیچ کدام در محدوده طول موج مرئی وجود نداشت. این بدان معنی است که بخار آب در سطوح پایین تر توسط ابرهایی که نسبت به طول موج های مرئی مات هستند اما در مادون قرمز شفاف هستند، محافظت می شود.
همچنین جالب:
- در طلوع زندگی در کهکشان راه شیری، ستارگان هایپرنوا طلا و پلاتین تولید کردند
- یک مطالعه جدید کسوف مرموز ستاره Betelgeuse را روشن می کند
یافتن ترکیب جوهای فراسیاره ای کار ساده ای نیست. به این دلیل که ما نمی‌توانیم بیشتر سیارات فراخورشیدی را مستقیماً ببینیم، حضور آنها را بر اساس تأثیری که بر ستاره‌های اطراف خود می‌گذارند استنباط می‌کنیم. یکی از آنها کم نور شدن و روشن شدن است - وقتی یک سیاره فراخورشیدی از بین ما و یک ستاره می گذرد، نور ستاره تا حدودی کم می شود.
اگر این کار را به اندازه کافی و در یک برنامه منظم انجام دهد، پس این یکی از نشانه های واضح یک سیاره فراخورشیدی مداری است. هنگامی که نور ستاره از جو یک سیاره فراخورشیدی عبور می کند، طول موج در طیف می تواند توسط عناصر مختلف جذب شود. این امضاها خطوط جذب نامیده می شوند و می توان آنها را رمزگشایی کرد تا ببیند چه چیزی در آن جو وجود دارد. این دقیقاً همان کاری است که آلارتا و تیمش انجام دادند، با استفاده از داده‌های جذب با وضوح بالا، ارتفاع ابرها را به یک لایه ابری به‌طور شگفت‌آور کم با فشار اتمسفر 0,3 تا 0,5 مگابار محدود کردند.
اخترشناسان می گویند که تجزیه و تحلیل آنها چیزهای عجیبی را در مورد نحوه گردش WASP-127b به دور ستاره میزبان خود نشان داد. WASP-127b نه تنها در جهت مخالف ستاره خود، بلکه در یک زاویه بسیار واضح، تقریباً در اطراف قطب های ستاره می چرخد. اعتقاد بر این است که این سیستم حدود 10 میلیارد سال قدمت دارد، به این معنی که قطعاً چیز عجیبی در این منطقه خاص در حال وقوع است.
همه این ویژگی های منحصر به فرد WASP-127b را به سیاره ای تبدیل می کند که در آینده به شدت مورد مطالعه قرار خواهد گرفت.
همچنین بخوانید:
ابرهای بی سابقه؟
دقیقا.