سال‌های پس از برخورد سیارکی که دایناسورهای غیر پرنده را از بین برد، دوران تاریکی بود - به معنای واقعی کلمه. دوده ناشی از آتش سوزی های شدید آسمان را پر کرد و خورشید را پنهان کرد و مستقیماً به موج انقراض های بعدی کمک کرد.
پس از برخورد این سیارک که حدود 66 میلیون سال پیش اتفاق افتاد، این فاجعه فوراً بسیاری از اشکال حیات را نابود کرد. اما این ضربه همچنین باعث ایجاد تغییراتی در محیط شد که منجر به انقراض دسته جمعی شد که برای مدت طولانی ادامه داشت. یکی از این انگیزه های انقراض می تواند ابرهای متراکم از خاکستر و ذراتی باشد که به جو پرتاب شده و بر روی سیاره پخش شده اند. آنها برخی از نقاط زمین را در تاریکی قرار دادند که می تواند تا دو سال ادامه یابد.
در طول این مدت، فتوسنتز مختل شد، که منجر به فروپاشی اکوسیستم می شد. بر اساس تحقیقاتی که در 16 دسامبر در نشست سالانه اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا (AGU) در نیواورلئان و به صورت آنلاین ارائه شد، حتی پس از بازگشت نور خورشید، کاهش ممکن است برای چندین دهه ادامه داشته باشد.
دوره کرتاسه (145-66 میلیون سال پیش) با یک انفجار به پایان رسید، زمانی که یک سیارک با سرعت تقریباً 43 هزار کیلومتر در ساعت به زمین برخورد کرد. قطر آن حدود 12 کیلومتر بود و زخمی به نام Chicxulub Crater بر جای گذاشت که در زیر آب در خلیج مکزیک در نزدیکی شبه جزیره یوکاتان قرار دارد و حداقل 150 کیلومتر قطر دارد. در نتیجه این برخورد، حداقل 75 درصد از حیات روی زمین از بین رفت، از جمله تمام دایناسورهای غیر پرنده (جنسی که پرندگان امروزی از آن منشا گرفته اند، تنها شاخه ای از خانواده دایناسورها که از انقراض جان سالم به در برده است).
ابرهای سنگ خرد شده و اسید سولفوریک ناشی از فاجعه می تواند آسمان را تاریک کند، دمای زمین را خنک کند، باعث باران اسیدی و آتش سوزی در جنگل ها شود. دانشمندان برای اولین بار پس از برخورد یک سیارک در دهه 1980، سناریوی "زمستان هسته ای" را پیشنهاد کردند. این فرضیه نشان می دهد که تاریکی در انقراض دسته جمعی پس از برخورد کرتاسه نقش داشته است. گفتن پیتر روپنارین، متصدی زمین شناسی در دپارتمان جانورشناسی و زمین شناسی بی مهرگان در آکادمی علوم کالیفرنیا و سخنران در نشست AGU. با این حال، تنها در دهه گذشته، محققان مدل‌هایی را توسعه داده‌اند که نشان می‌دهد این تاریکی چگونه می‌تواند بر زندگی تأثیر بگذارد.
محققان دریافتند که اکوسیستم ها می توانند از تاریکی که تا 150 روز طول می کشد بازیابی کنند. اما پس از 200 روز، همان جامعه نمونه در حال رسیدن به نقطه اوج بحرانی بود، زمانی که "برخی از گونه ها در حال نابودی بودند و الگوهای تسلط در حال تغییر بودند." در شبیه سازی هایی که تاریکی بسیار طولانی بود، انقراض به طور چشمگیری افزایش یافت.
هنگامی که یک اکوسیستم به نقطه اوج می رسد، در نهایت می تواند با توزیع جدیدی از گونه ها بهبود یابد، اما این فرآیند چندین دهه طول می کشد. دانشمندان در این کنفرانس گفتند که مطالعات نشان داده است که 40 سال پس از تاریکی طول کشید تا شرایط اکوسیستم شروع به بهبود کند.
همچنین بخوانید: