مفهوم کره دایسون جزء اصلی داستان های علمی تخیلی است، از پیشتازان فضا گرفته تا رمان های لری نیون، و به نظر می رسد یک رویا به حقیقت پیوسته است: راهی برای جمع آوری تقریباً تمام انرژی عظیم یک ستاره، ارائه قدرت کافی برای نیرو دادن به یک ستاره. تمام تمدن این ساختارهای فرضی به نام فیزیکدان فریمن دایسون نامگذاری شده اند که این مفهوم را در سال 1960 توصیف کرد و حتی پیشنهاد کرد که می تواند مکانی برای زندگی انسان در فراتر از زمین باشد.
ایده اصلی پشت دایسون کره ساده است. به جای نصب پنل‌های خورشیدی که انرژی خورشید را از زمین جمع‌آوری می‌کنند، می‌توانیم ساختاری غول‌پیکر در اطراف خورشید بسازیم تا مستقیماً از آن انرژی برداشت کنیم. این کره از سلول های خورشیدی واقع در نزدیکی سطح خورشید بسیار کارآمدتر از سلول های خورشیدی روی زمین است و انرژی بیش از اندازه کافی برای کل سیاره فراهم می کند.
چرا هنوز چنین کره ای را نساختیم؟
ساختن سازه ای در اطراف خورشید کار آسانی نخواهد بود. بزرگترین مشکل گرانش است، زیرا خورشید آنقدر عظیم است که هر پوسته ای را که بخواهیم در اطراف خود بسازیم را جذب و نابود می کند.
به گفته Popular Mechanics، یک رویکرد واقع بینانه تر، ازدحام دایسون است. این مجموعه ای متشکل از هزاران پنل خورشیدی در مدار اطراف خورشید است که قادر خواهد بود بخش زیادی از انرژی خورشید را بدون مشکلات گرانشی کره جذب کند. مزیت چنین ساختاری این است که ساخت آن آسان تر است، زیرا پانل ها را می توان یکی یکی نصب کرد، که بسیار ساده تر از ساخت یک سازه در فضا است.
با این حال، مقدار مواد خام مورد نیاز برای ایجاد یک ازدحام بسیار زیاد خواهد بود. ناگفته نماند ظرفیت صنعتی مورد نیاز برای تولید این همه فضاپیما کوچک و تدارکات پرتاب و تحویل آنها در محل. علاوه بر این، انتقال انرژی به زمین ضروری است. ما روی انتقال برق بی سیم کار می کنیم، اما هنوز آماده انتقال نیرو در کل منظومه شمسی نیستیم.
اگرچه ساختن چنین ساختاری به طور بالقوه امکان پذیر است، اما بسیار فراتر از توانایی های فعلی ما به عنوان یک گونه است.
جست‌وجوی کره‌های دایسون در سایر بخش‌های کیهان
بنابراین بشریت به این زودی ها کره دایسون خود را نخواهد ساخت. اما این مفهوم ممکن است کاربردهای عملی بیشتری نسبت به آنچه فکر می کنید در جستجوی هوش فرازمینی داشته باشد.
وقتی نوبت به جستجوی حیات بیگانه می‌رسد، یک مشکل بزرگ این است که دیدن شواهد مستقیم از حیات در چنین فاصله‌ای بسیار دشوار است. ما به فاصله سال‌های نوری از سیاره خودمان نگاه می‌کنیم و نمی‌توانیم سیارات فراخورشیدی را با جزئیات کافی بررسی کنیم تا بدانیم که آیا آنها دارای حیات هستند یا خیر.
با این حال، برای ما راحت‌تر است که به دنبال شواهدی از فناوری‌های فرازمینی باشیم که به آنها گفته می‌شود امضاهای فنی. ایده این است که در آسمان به دنبال نشانه هایی از این فناوری، مانند آلاینده های شیمیایی موجود در جو سیاره که در طبیعت یافت نمی شوند، بگردیم. اگر چنین امضاهایی پیدا کنیم، نشان دهنده وجود یا وجود حیات است.
و اگر یک تمدن بیگانه واقعاً یک کره دایسون بسازد، ممکن است یک علامت فنی به جای بگذارد که ما بتوانیم آن را به شکل تشعشعات فروسرخ تشخیص دهیم.
هرچقدر هم که بعید به نظر می رسد، فراتر از دایره امکان نیست. ناسا حتی از جستجوی ابرساختارهای فرازمینی به عنوان بخشی از پروژه Breakthrough Listen که از ماهواره بررسی سیارات فراخورشیدی (TESS) برای جستجوی امضاهای فناوری استفاده می کند، پشتیبانی می کند.
بنابراین ما نباید در طول زندگی خود انتظار یک کره دایسون را در اطراف خورشید داشته باشیم، اما این مفهوم که به عنوان یک داستان علمی تخیلی شروع شد، ممکن است روزی در تعیین اینکه آیا ما در جهان تنها هستیم یا خیر، نقش داشته باشد.
همچنین بخوانید:
- ناسا تلسکوپ فضایی IXPE را برای مطالعه سیاهچاله ها به مدار فرستاد
- ناسا تلسکوپ فضایی هابل را به کار علمی کامل باز می گرداند