 увійшло в історію, оголосивши про першого «парастронавта».){kind=link}
هفته گذشته، آژانس فضایی اروپا (ESA) با معرفی اولین "پارا فضانورد" - شهروند بریتانیایی 41 ساله جان مک فال، تاریخ ساز شد. او اولین نامزدی بود که برای شرکت در پروژه امکان سنجی Parastronaut انتخاب شد، که ESA آن را به عنوان "تلاش جدی، متمرکز و صادقانه برای هموار کردن مسیر فضا برای یک فضانورد حرفه ای با ناتوانی جسمی" توصیف می کند. مک فال، دونده سابق پارالمپیک، پس از تصادف با موتورسیکلت در سن 19 سالگی، پای راستش قطع شد.
ناسا برای اولین بار در سال 1959 فضانوردان مرکوری هفت را انتخاب کرد. استخدام به خلبانان آزمایشی نظامی مرد زیر 40 سال، با سلامت جسمی و روانی عالی و قد کمتر از 1,8 متر محدود شد (کپسول مرکوری کوچک بود).
امروزه ناسا از یک انتخاب پایه مشابه استفاده می کند. متقاضیان باید بینایی 20/20 داشته باشند (لنزهای اصلاحی و جراحی چشم با لیزر مجاز است)، فشار خون زیر 140/90 در حالت نشسته و قد بین 1,49 تا 1,93 متر (برای قرار گرفتن در لباس های فضایی موجود) داشته باشند.
با این حال، این بخش آسان است. داوطلبان چندین دور مصاحبه و آزمایش را پشت سر می گذارند و اگر به اندازه کافی خوش شانس باشند که انتخاب شوند، باید یک پرواز طولانی تمرین بدنی فضانوردان را پشت سر بگذارند. این یک آزمون طاقت‌فرسا یک هفته‌ای از توانایی‌های فیزیکی مورد نیاز برای فضا، مانند مهارت و هماهنگی دست و چشم، و همچنین تحمل فشار شدید و محیط‌های اینرسی (چرخش) است.
پس از آن یک دوره دو ساله آموزش برای تسلط بر تجهیزات و نرم‌افزارهای فضایی پیچیده، انجام پیاده‌روی‌های فضایی شبیه‌سازی شده (EVA) در آزمایشگاه شناوری خنثی هیوستون و آزمایش بی‌وزنی در طی یک پرواز سهموی دنبال می‌شود.
برنامه های مشابه در همه آژانس های فضایی استفاده می شود. یکی از نتایج پروژه آموزش فضانوردان تعیین اینکه چه سازگاری های آموزشی مورد نیاز است تا به داوطلبان دارای معلولیت اجازه شرکت داده شود.
از نظر فرهنگی، معیارهای انتخاب فضانوردان از زمان اولین گروه‌های کاملاً مرد و تمام نظامی به آرامی تکامل یافته است. اولین زن (و غیرنظامی) در فضا، فضانورد شوروی والنتینا ترشکووا، در سال 6 در کپسول Vostok-1963 پرواز کرد. کلاس فضانوردان ناسا 2021 متشکل از ده نامزد شامل چهار زن و چندین نامزد با پیشینه‌های فرهنگی متنوع است.
به نظر می رسد که تنوع در انتخاب فضانوردان از جامعه عقب مانده است و ESA گامی جسورانه با پروژه پارا فضانورد برداشته است. ESA در ابتدا بر روی نامزدهای دارای ناتوانی اندام تحتانی متمرکز بود. فضانوردان عمدتاً از بالاتنه خود برای حرکت در حالت بی وزنی استفاده می کنند و ناتوانی اندام تحتانی بعید است که در حرکت اختلال ایجاد کند. در این راستا بی وزنی زمینه بازی را ایجاد می کند.
احتمالاً مشکلاتی در عملکرد تجهیزات فضایی موجود ایجاد می شود. هدف تحقیق پارا فضانوردی تعیین این است که چه تغییراتی برای پرتاب وسایل نقلیه، لباس‌های فضایی و سایر سیستم‌های فضایی لازم است تا فضانوردان دارای معلولیت بتوانند در فضا زندگی و کار کنند.
ما هنوز خیلی فاصله داریم تا کسی بتواند به فضا سفر کند. دانش ما از خطرات فیزیکی، ذهنی و عملیاتی مرتبط با پرواز فضایی هنوز ناقص است. از بیش از 600 مسافر فضایی تا به امروز، تنها 70 نفر زن بوده‌اند و درک تفاوت‌های جنسیتی در سلامت فضا تازه شروع شده است.
ناتوانی های جسمی چگونه می تواند بر کار فضانورد در فضا تأثیر بگذارد؟ ما نمی دانیم، اما ESA اولین گام را برای کشف این موضوع برمی دارد. به نظر می رسد فضا واقعا آخرین مرز است.
شما می توانید به اوکراین در مبارزه با مهاجمان روسی کمک کنید. بهترین راه برای انجام این کار، کمک مالی به نیروهای مسلح اوکراین است Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.
همچنین جالب: