ستاره شناسان دریافتند که اولین دنباله دار بین ستاره ای بوریسوف همچنین اولین اثر قابل مشاهده از منظومه سیاره ای آن بود که هرگز به ستاره ها نزدیک نشد - ماده آن از زمان شکل گیری در قرص پیش سیاره ای دست نخورده باقی مانده است.
دنباله دار بوریسوف در 30 آگوست 2019 توسط ستاره شناس گنادی بوریسوف کشف شد و به دومین جرم بین ستاره ای در تاریخ رصد آسمان تبدیل شد (اول یک سیارک بود. اومواموا). در دسامبر 2019 تا حد امکان به خورشید نزدیک شد و در بهار سال گذشته، هسته آن فروریخت. این دنباله دار اکنون از منظومه شمسی خارج شده و به فضای بین ستاره ای باز می گردد.
مطالعه چنین اجرامی درک ترکیب ستاره های دنباله دار از منظومه های سیاره ای دیگر را امکان پذیر می کند و بررسی می کند که ماده قرص های دور ستاره ای که اجسام کوچک از آنها تشکیل شده اند چقدر با ماده منظومه ما متفاوت است. به ویژه، اولین مشاهدات دنباله دار بوریسوف شباهت آن را به دنباله دارهای منظومه شمسی نشان داد، اما سپس تفاوت های قابل توجهی در ترکیب یافت شد.
پژوهش
دو گروه از ستاره شناسان به رهبری استفانو باگنولو و بین یانگ، نتایج تجزیه و تحلیل داده های رصدهای قطبی دنباله دار بوریسف در دسامبر 2019 و ژانویه 2020 با استفاده از گیرنده FORS2 نصب شده بر روی تلسکوپ VLT در شیلی و داده های رصد را منتشر کردند. در محدوده میلی متری با استفاده از سیستم تلسکوپ های رادیویی ALMA.
همچنین جالب:
- ناسا عکسی از یک دنباله دار به تازگی کشف شده منتشر کرده است
- یک بولید بزرگ که توسط پلاسما احاطه شده بود 430 سال پیش به قطب جنوب برخورد کرد.
معلوم شد که این دنباله دار متشکل از سنگریزه های فشرده با شعاع بیش از یک میلی متر است که نشان می دهد ذرات غبار موجود در دیسک پیش سیاره ای، جایی که دنباله دار شکل گرفته است، در نتیجه برخوردهای متقابل فشرده شده اند. سرعت تشکیل غبار توسط هسته 200 کیلوگرم در ثانیه تخمین زده شد، بنابراین بین لحظات کشف و عبور از نقطه حضیض، دنباله دار 2×109 کیلوگرم غبار از دست داد. در عین حال، بیش از سه برابر بیشتر از گاز غبار در دنباله دار وجود دارد و دانه های یخ عملاً وجود ندارند.
دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که شباهتی را در رفتار دنباله دار بوریسوف و دنباله دار گیل-باپ مشاهده می کنند. این نشان می‌دهد که هر محیط اخترفیزیکی یک دنباله‌دار بین‌ستاره‌ای از آن سرچشمه گرفته باشد، چنین محیطی دارای ویژگی‌هایی است که منجر به شکل‌گیری جسمی شبیه به اجرام تشکیل‌شده در نواحی بیرونی منظومه شمسی می‌شود. در عین حال، بر خلاف دنباله دار گیل-باپ و بسیاری از دنباله دارهای دیگر که می توانستند به طور مکرر به خورشید نزدیک شوند، دنباله دار بوریسوف تا لحظه برخورد با ستاره ما هرگز از نزدیک هیچ ستاره دیگری رد نشده بود و ممکن است دنباله دار اصلی باشد که تا به حال بوده است. مشاهدات انجام شده را دنبال کرد.
همچنین بخوانید:
- هابل یک دنباله دار منحصر به فرد را در نزدیکی مشتری مشاهده کرد
- دنباله دار یا سیارک: چه چیزی دایناسورها را کشته و از کجا آمده است؟