سطح غبارآلود ماه - که در تصاویری از ردپای ماه فضانوردان آپولو جاودانه شده است - در اثر برخورد با سیارک ها و محیط خشن فضایی که سنگ را طی میلیون ها سال فرسایش داده است، شکل گرفته است. گروهی از دانشمندان معتقدند لایه ای باستانی از این ماده که توسط جریان های گدازه ای دوره ای پوشانده شده و اکنون در زیر سطح ماه مدفون شده است، ممکن است بینش جدیدی از گذشته عمیق ماه ارائه دهد.
«از طریق پردازش دقیق داده‌ها، شواهد جدید و هیجان‌انگیزی کشف کردیم که نشان می‌دهد این لایه مدفون به نام سنگ‌های سنگی بسیار ضخیم‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. Tieyuan Zhu، دانشیار ژئوفیزیک در دانشگاه پنسیلوانیا، گفت: این لایه‌ها از زمان شکل‌گیری خود مختل نشده‌اند و ممکن است رکوردهای مهمی برای تعیین برخورد اولیه سیارک و تاریخچه آتشفشانی ماه باشند.
تیمی به رهبری ژو تجزیه و تحلیل جدیدی از داده های راداری جمع آوری شده توسط ماموریت Chang'e 3 چین در سال 2013 انجام دادند که اولین اندازه گیری مستقیم راداری زمینی را بر روی ماه انجام داد.
محققان لایه ضخیمی از سنگ‌های دیرینه سنگی به طول 4 تا 9 متر را یافتند که بین دو لایه سنگ گدازه قرار گرفته است که گمان می‌رود بین 2,3 تا 3,6 میلیارد سال قدمت داشته باشند. دانشمندان می گویند که داده های به دست آمده نشان می دهد که سنگ سنگی بسیار سریعتر از تخمین های قبلی شکل گرفته است - 2 متر در هر میلیارد سال.
همچنین جالب:
- تلسکوپ رادیویی FAST چین بیش از 1600 سیگنال رادیویی را ثبت کرد
- چین قصد دارد اولین ماهواره خود را برای مطالعه خورشید به فضا پرتاب کند
در طول تاریخ ماه، فعالیت های آتشفشانی رخ داده است که در نتیجه آن سنگ های گدازه ای روی سطح رسوب کردند. این سنگ در نهایت با برخوردهای مکرر سیارک ها و هوازدگی فضا به غبار و خاک به نام سنگلیت شکسته می شود و سپس توسط جریان های گدازه ای بعدی مدفون می شود.
تحقیقات قبلی به مجموعه داده‌ای پرداخته بود که زمانی که مریخ‌نورد یوتو پالس‌های الکترومغناطیسی را به سطح ماه فرستاد و به بازگشت آن‌ها گوش داد. به گفته ژو، تیم او یک فرآیند پردازش داده چهار مرحله ای را برای تقویت سیگنال و سرکوب نویز داده توسعه داده است. دانشمندان با عبور پالس های الکترومغناطیسی از میان سنگ های متراکم گدازه و سنگ های پارینه سنگی، تغییرات قطبیت را مشاهده کردند که به تیم اجازه داد بین لایه های مختلف تمایز قائل شوند.
به گفته این تیم، نتایج ممکن است نشان دهنده فعالیت بالاتر شهاب سنگ در منظومه شمسی در این دوره میلیاردها سال پیش باشد. ابزارهای پردازش داده را می توان برای تفسیر داده های مشابه جمع آوری شده توسط ماموریت های آینده به ماه، مریخ یا مکان های دیگر در منظومه شمسی استفاده کرد. این تیم در حال حاضر با فناوری یادگیری ماشینی برای بهبود بیشتر نتایج به دست آمده کار می کند.
همچنین بخوانید: