ماموریت دارت ناسا در حال انجام است. پرتاب موشک فالکون 9 اسپیس ایکس برای پاسخ به یکی از بزرگترین سؤالات علمی و علمی تخیلی طراحی شده است: آیا می توانیم از برخورد با سیارک بالقوه تهدید کننده حیات با زمین جلوگیری کنیم؟ با ناامیدی بروس ویلیس، ما فرض می‌کنیم که آزمایش تغییر جهت دو سیارک تلاشی برای نابود کردن صخره فضایی تبعیدی نخواهد کرد. برعکس، جاه طلبی های او بسیار متمرکزتر است.
برخورد سیارک ها با زمین چقدر خطرناک است؟
ما ممکن است متوجه آن نباشیم، اما سیاره اصلی ما تقریبا هر روز با سیارک ها و دنباله دارها برخورد می کند. سنگ های فضایی ریز مرتباً با جو زمین برخورد می کنند، اما بدون آسیب به سلامتی می سوزند. سنگ های بزرگتر که می توانند تاثیر بیشتری داشته باشند بسیار نادرتر هستند. بیش از 100 ساختار حلقه‌ای شکل که دهانه‌های برخوردی محسوب می‌شوند، قبلاً روی زمین کشف شده‌اند. آنها در طول هزاران سال انباشته شده اند و می توانند بیش از 24 کیلومتر قطر داشته باشند.
به گفته ناسا، در فرآیند شکل گیری آنها، حجم عظیمی از سنگ ها و مواد دیگر فوران می کنند. به عنوان مثال، دهانه ریس در بایرن حدود 15 میلیون سال پیش تشکیل شده است. این فرورفتگی به قطر 24 کیلومتر است که طبق محاسبات یک دنباله دار یا یک سیارک با عرض 1,5 هزار کیلومتر در آن سقوط کرده است. در نتیجه این رویداد، بیش از 1 تریلیون تن مواد در سراسر اروپا پراکنده شد.
بسته به محل برخورد، اندازه سیارک می تواند عواقب جدی برای بشریت داشته باشد. به گفته دانشمندان، یک سیارک با قطر حدود 1,5 کیلومتر می تواند آب و هوای جهانی را مختل کند، که به طور بالقوه می تواند به طور متوسط چندین بار در هر میلیون سال اتفاق بیفتد. در همین حال، یک سیارک به عرض 4 کیلومتر برای یک رویداد انقراض کافی است.
DART چگونه به جلوگیری از برخورد با سیارک ها کمک می کند؟
اگر فیلم ها را باور کنیم، بهترین راه برای مقابله با یک سیارک در مقیاس انقراض این است که به آنجا پرواز کنید - ترجیحاً با یک تیم معدنچی سرسخت و بی وجدان - و یک بمب هسته ای در زیر سطح کار بگذارید. با این حال، ماموریت DART ناسا شامل یک رویکرد کمی ظریف تر است. به جای نابودی سیارک، برای بررسی احتمال برخورد آن طراحی شده است.
این فرآیند که به عنوان "پانچ جنبشی" شناخته می‌شود، به شما امکان می‌دهد ضربه‌ای را به نفع چیزی هدفمندتر رها کنید. DART طوری طراحی شده است که با یک سیارک برخورد کند - در این مورد دیمورفوس، سیارکی با عرض حدود 1 کیلومتر که بخشی از سیستم دوتایی Didymos است - و مسیر آن را در طول برخورد تغییر دهد.
DART فقط به اندازه یک ماشین کوچک است، اما زمانی که با Dimorphos برخورد می کند، با سرعت 6,5 کیلومتر در ثانیه یا 23 کیلومتر در ساعت حرکت می کند. هدف ایجاد یک تغییر به اندازه کافی بزرگ در مدار سیارک است که تلسکوپ های روی زمین بتوانند این تغییر را مشاهده کنند. یک ماهواره CubeSat معروف به LICACube که توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است نیز به DART رسیده است و قبل از برخورد مستقر می شود تا نتایج را از نزدیک ببینند.
هدف قرار دادن یک فضاپیما به سمت آسمان و فرستادن آن در مسیر برخورد زمانی غیرعملی است که شما نیاز به برخورد دقیق با یک سیارک خاص دارید. ضربه DART ممکن است جنبشی باشد، اما روی هواپیما یک سیستم ناوبری مستقل فوق‌العاده هوشمند است که توسط آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز (APL) توسعه یافته است. فناوری مورد استفاده برای هدایت موشک ها را قرض گرفته و DART را از کنترل از راه دور توسط تیمی از خانه آزاد می کند.
این سیستم که به عنوان ناوبری در زمان واقعی مانور بدن کوچک خودران (SMART Nav) شناخته می شود، بر همان دوربینی متکی است که DART از آن برای ارسال تصاویر سیارک ها به زمین استفاده می کند. این دوربین - دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری یا DRACO - به تدریج بین دیمورفوس و دیدیموس تمایز قائل می شود و فضاپیما را به سمت هدف نهایی خود هدایت می کند.
این تنها اولین نمایش با تکنولوژی بالا نیست که DART بر آن تکیه کرده است. پانل های خورشیدی دوگانه، آرایه های خورشیدی سیستم های فضایی (ROSA) برای اولین بار در فضا هستند. آنها دارای رانشگر یونی زنون تکاملی ناسا – تجاری (NEXT-C) هستند که آژانس فضایی ایالات متحده امید زیادی برای باز کردن قفل ماموریت‌های فضای عمیق آینده دارد.
سرنوشت DART هنوز مشخص نشده است
ناسا و اسپیس ایکس ممکن است DART را در این هفته پرتاب کرده باشند، اما فضاپیمای آزمایشی راه زیادی در پیش دارد. 10 ماه دیگر طول می کشد تا منظومه سیارکی دیدیموس به حدود 13,8 میلیون کیلومتری زمین برسد - به اندازه کافی برای درک اثرات این برخورد. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، DART تا پایان سپتامبر خارج از مدار زمین به دور خورشید خواهد بود. حدود یک هفته به درگیری زمان باقی است. در این بین، DRACO فعال می شود و شروع به انتقال تصاویر می کند.
اگر همه چیز طبق برنامه ریزی ناسا، جانز هاپکینز APL و شرکای مختلف آنها پیش برود، امیدواریم از داده های DART برای ایجاد یک سیستم جدید پیشگیری از برخورد سیارک استفاده کنیم. این سیستم همراه با مأموریت جدید نقشه‌بردار اجرام نزدیک به زمین (NEOSM)، یک تلسکوپ فروسرخ که برای کمک به شناسایی سیارک‌ها و دنباله‌دارهای بالقوه خطرناک در فاصله ۴۸ میلیون کیلومتری به مدار زمین طراحی شده، کار خواهد کرد. NEOSM قرار است اواخر این دهه راه اندازی شود.
همچنین بخوانید:
این آزمایش باید برای افزایش جرم مریخ به جرم زمین مورد استفاده قرار گیرد و تنها در این صورت است که زمینی ها می توانند در آن ساکن شوند: مردم، حیوانات، گیاهان، میکروب ها (مفید) برای این کار باید سیارک های کمربند کویپر به مریخ فرستاده شوند. ، انتخاب مناسب: متالیک (به عنوان مثال، روان)، حاوی آب و سایر عناصر ضروری. بیش از صد سال و کل پتانسیل هسته ای زمینی ها طول خواهد کشید. و تنها در این صورت امکان حرکت به مریخ وجود خواهد داشت. این را (همراه با ترجمه) به ایلان ماسک بدهید.