یک گروه بین‌المللی از ستاره‌شناسان به رهبری استفان کیمسوونگر از گروه اخترفیزیک و فیزیک ذرات به همراه آماتورهای علمی کلاس جدیدی از سحابی‌های کهکشانی را کشف کردند. این یک پایه مهم در درک تکامل ستاره ای فراهم می کند و اهمیت همکاری بین المللی بین تحقیقات دانشگاه و جوامع علمی را نشان می دهد.
برای اولین بار، ستاره شناسان شواهدی مبنی بر وجود یک پوشش کاملاً توسعه یافته از یک منظومه با یک پوشش مشترک (مشترک-پاکت-سیستم، CE) به دست آورده اند - فاز پوشش مشترک یک سیستم ستاره ای دوتایی. ستاره‌های معمولی در اواخر عمر خود به ستاره‌های غول سرخ تبدیل می‌شوند. از آنجایی که بخش بسیار بزرگی از ستارگان در منظومه های ستاره ای دوتایی قرار دارند، این امر بر تکامل پایان عمر آنها تأثیر می گذارد. در سیستم‌های دوتایی نزدیک، قسمت بیرونی ستاره در حال انبساط در یک پوشش مشترک در اطراف هر دو ستاره ادغام می‌شود. با این حال، درون این پوسته گازی، هسته‌های دو ستاره عملاً دست نخورده هستند و تکامل خود را به عنوان تک ستاره‌های مستقل ادامه می‌دهند."
بسیاری از منظومه های ستاره ای به عنوان بقایای چنین تکاملی شناخته شده اند. خواص شیمیایی و فیزیکی آنها به عنوان اثر انگشت عمل می کند. علاوه بر این، منظومه‌های ستاره‌ای که به‌تازگی در شرف تشکیل یک پوسته مشترک هستند، به دلیل درخشندگی خاص و زیادشان قبلاً شناسایی شده‌اند. با این حال، یک پوسته کامل CE و پرتاب آن به فضای بین ستاره ای به این شکل هنوز مشاهده نشده است.
"این پاکت ها برای درک ما از تکامل ستارگان در مراحل پایانی آنها اهمیت زیادی دارند. اخترشناسان اهمیت سحابی‌های کهکشانی اخیراً کشف شده را توضیح می‌دهند و به ما کمک می‌کنند بفهمیم چگونه فضای بین‌ستاره‌ای را با عناصر سنگین غنی می‌کنند، که به نوبه خود برای تکامل منظومه‌های سیاره‌ای مانند خودمان مهم هستند. چرا احتمال کشف آنها کم است: "آنها برای میدان دید تلسکوپ های مدرن بسیار بزرگ هستند و در عین حال بسیار کم نور هستند. علاوه بر این، عمر آنها بسیار کوتاه است، حداقل زمانی که در مقیاس های زمانی کیهانی مشاهده شود. تنها چند صد هزار سال قدمت دارد.»
نقطه شروع این کشف منحصر به فرد کار گروهی از منجمان آماتور آلمانی-فرانسوی بود: آنها به دنبال اشیای ناشناخته در تصاویر آسمان تاریخی در آرشیوهای دیجیتالی شده بودند و سرانجام قطعه ای از سحابی را در صفحات عکاسی دهه 1980 یافتند.
با این یافته، این گروه به متخصصان علمی بین المللی، از جمله دپارتمان اخترفیزیک و فیزیک ذرات در دانشگاه اینسبروک، که تجربه زیادی در این زمینه دارد، مراجعه کردند. محققان از اینسبروک با جمع آوری و ترکیب مشاهدات 20 سال گذشته، به دست آمده از آرشیو عمومی تلسکوپ های مختلف، و همچنین داده های چهار ماهواره فضایی مختلف، توانستند اولین فرضیه خود، یعنی کشف یک سحابی سیاره ای را رد کنند. بقایای ستارگان در حال مرگ اندازه عظیم این سحابی به لطف اندازه گیری های انجام شده توسط تلسکوپ ها در شیلی آشکار شد. دانشمندان در ایالات متحده در نهایت این مشاهدات را با کمک طیف نگار تکمیل کردند: "قطر ابر اصلی 15,6 سال نوری است که تقریباً 1 میلیون برابر فاصله زمین تا خورشید و بسیار بزرگتر از فاصله خورشید ما است. به نزدیکترین ستاره های همسایه».
ترکیب همه اینها اطلاعاتستاره شناسان مدلی از این شی را ایجاد کردند: این یک سیستم دوتایی نزدیک از یک ستاره کوتوله سفید 66 درجه و یک ستاره معمولی با جرم کمی کمتر از جرم خورشید است. هر دوی آنها فقط در 500 ساعت و 8 دقیقه به دور یکدیگر می چرخند و تنها 2 شعاع خورشیدی از هم فاصله دارند. به دلیل فاصله کم، ستاره همراه با دمای ~2,2 درجه به شدت در سمت رو به کوتوله سفید گرم می شود که منجر به پدیده های شدید در طیف ستاره و نوسانات بسیار منظم در روشنایی می شود. اطراف هر دو ستاره یک پاکت غول پیکر است که از مواد بیرونی کوتوله سفید تشکیل شده است. این ماده از کوتوله سفید و ستاره همراهش سنگین تر است و حدود 4 سال پیش به فضا پرتاب شد.
همچنین بخوانید:
- یک سیاره فراخورشیدی برای اولین بار در یک منظومه ستاره ای دوتایی کشف شده است - حتی اگر نباید در آنجا باشد.
- دو سیاره فراخورشیدی که به دور ستاره ای شبیه خورشید می چرخند، کشف شده اند