قوی ترین بمباران شهاب سنگ زمین که قبلاً شناخته شده نبود، حدود 800 میلیون سال پیش اتفاق افتاد. دانشمندان ژاپنی از دانشگاه اوزاکا که جزئیات سطح ماه را تجزیه و تحلیل کردند، نه زمین، به چنین نتایجی رسیدند.
امروزه دانشمندان شواهد زیادی در دست دارند مبنی بر اینکه تاثیرات اجرام مختلف کیهانی در گذشته نقش مهمی در تکامل سیاره ما داشته است. به عنوان مثال، اعتقاد بر این است که یک سیارک ده کیلومتری، که 66 میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد و دهانه غول پیکر Chicxulub را که امروزه با قطر 180 کیلومتر شناخته می شود، تشکیل داد، باعث ناپدید شدن سه چهارم از همه گونه های جانوری و گیاهی شد. روی زمین، از جمله بیشتر دایناسورها.
به گفته دانشمندان، سیارک هایی با این اندازه نمی توانند اغلب - یک بار در حدود صد میلیون سال - به زمین برخورد کنند. با این حال، هوازدگی، آتشفشان و سایر انواع فعالیت‌های زمین‌شناسی روی زمین عمدتاً توانستند تمام آثار دهانه‌های برخوردی را که زودتر از 600 میلیون سال پیش به آن برخورد کرده بودند، از چهره سیاره پاک کنند. این فرآیندها فرصت را از دانشمندان سلب می کند تا در مورد فجایع کیهانی که در دوره های قبلی روی زمین رخ داده است، بیاموزند.
به همین دلیل، گروهی از دانشمندان ژاپنی تصمیم گرفتند دهانه‌های باستانی روی سطح ماه را مورد مطالعه قرار دهند، جایی که تقریباً هوازدگی طبیعی وجود ندارد و در غیاب جو، جزئیات نقش برجسته برای مدت طولانی بدون تغییر باقی می‌ماند. استانداردهای زمین شناسی
برای انجام این کار، آنها به تصاویر گرفته شده توسط مدارگرد ماه ژاپنی Kaguya که در سپتامبر 2007 پرتاب شد، روی آوردند.
دانشمندان هدف خود را تعیین سن این دهانه ها تعیین کردند - تنها 59 مورد از آنها با قطر بیش از 20 کیلومتر. برای این کار، آنها از یک تکنیک جالب بر اساس تجزیه و تحلیل حلقه های مواد پرتاب شده از دهانه استفاده کردند. واقعیت این است که میزان سقوط سیارک‌های کوچک (از قطر 100 تا 1000 متر) در ماه کاملاً شناخته شده است، بنابراین شمارش تعداد دهانه‌های جدیدتر روی سطح مواد پرتاب‌شده باستانی به ما امکان می‌دهد بدانیم چه زمانی یک کهنه بزرگ دهانه تشکیل شد.
این تجزیه و تحلیل نشان داد که هشت فروند از دهانه های مورد مطالعه، از جمله دهانه معروف کوپرنیک (3800 متر عمق و 93 کیلومتر قطر) که فضانوردان آمریکایی نمونه های مواد را از آن آورده بودند، در همان زمان تشکیل شدند.
دانشمندان با استفاده از روش رادیوایزوتوپ و تجزیه و تحلیل گرانول های شیشه ای دریافتند که این دهانه ها در طی یک بارش شهابی قدرتمند در حدود 800 میلیون سال پیش شکل گرفته اند. بر اساس این واقعیت که زمین باید همان بمباران را در آن دوره احساس کند، دانشمندان محاسبه کردند که 40-50 تریلیون تن ماده شهاب سنگ در آن دوره باید روی سیاره ما سقوط می کرد - این 30-60 برابر بیشتر از جرم شهاب سنگ است. شهاب سنگ Chicxulub.
این بمباران روی ماه و زمین درست قبل از شروع دوره کرایوژن (720-635 میلیون سال پیش) رخ داد، زمانی که به دلیل یخبندان رکورد، آب روی این سیاره تقریباً تمام نور خورشید را منعکس کرد.
نویسنده این مطالعه کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکا توضیح داد که محاسبات گذشته نشان داد که برخورد شهاب سنگ Chicxulub مقدار زیادی غبار را به جو پرتاب کرد که ابرها را مات کرد و منجر به خنک شدن سیاره شد.
علاوه بر این، بارش شهابی دیگری در 470 میلیون سال پیش نیز ممکن است حجم زیادی از گرد و غبار را برافراشته باشد که باعث ایجاد یخبندان در دوره اردویسین شده است.
بر اساس این تخمین‌ها، می‌توانم بگویم که جای تعجب نیست که بمباران سیارکی در 800 میلیون سال پیش می‌توانست عصر یخبندان را آغاز کند، زیرا کل جرمی که سقوط کرده است 10-100 برابر بیشتر از برخورد Chicxulub و بارش شهابی 470 میلیون سال پیش." ترادا توضیح داد.
بر اساس تخمین دانشمندان، طی بمباران 800 میلیون سال پیش، تا 100 میلیارد تن فسفر می تواند بر روی زمین بیفتد، که 10 برابر بیشتر از مقدار ماده ای است که امروزه در اقیانوس حل شده است.
دانشمندان پیشنهاد می کنند که این شرایط می تواند اثرات بیولوژیکی غیرمنتظره ای داشته باشد، زیرا فسفر یک عنصر کلیدی مولکول های DNA و غشای سلولی است.
با توجه به زمان بمباران، اخترشناسان فرض کردند که منشأ آن نابودی یک جرم کیهانی بزرگ است که باعث پیدایش خانواده سیارک‌های Eulalia در حدود 830 میلیون سال پیش شد. پیش از این مشخص شده بود که خانواده Eulalia زاده سیارک های نزدیک به زمین Bennu و Ryuga هستند که دانشمندان قصد دارند با کمک ماموریت های فضایی مواد آنها را مطالعه کنند.
همچنین بخوانید: