مطالعه دقیق نشان داده است که هسته درونی ماه در واقع یک کره جامد با چگالی مشابه چگالی آهن است. محققان امیدوارند که این به حل بحث طولانی مدت در مورد جامد یا مذاب بودن هسته داخلی ماه کمک کند و به درک دقیق تری از تاریخ ماه - و در نتیجه، منظومه شمسی منجر شود.
"نتایج ما، - می نویسد تیمی به رهبری ستاره شناس آرتور بریوت از مرکز ملی تحقیقات علمی در فرانسه، - با نشان دادن وجود یک هسته داخلی و پشتیبانی از سناریوی واژگونی گوشته جهانی که بینش قابل توجهی را در مورد زمان بندی ارائه می دهد، در مورد تکامل میدان مغناطیسی ماه تردید ایجاد کرد. بمباران ماه در اولین میلیارد سال وجود منظومه شمسی.
مطالعه ترکیب داخلی اجرام در منظومه شمسی به بهترین شکل با کمک داده های لرزه ای انجام می شود. روشی که امواج صوتی ایجاد شده توسط زمین لرزه ها از مواد درون سیاره یا ماه عبور می کنند و به آنها جهش می کنند، می تواند به دانشمندان کمک کند تا نقشه ای دقیق از درون جسم ایجاد کنند.
ما داده‌های لرزه‌ای ماه را داریم که توسط مأموریت‌های آپولو جمع‌آوری شده است، اما وضوح آن برای تعیین دقیق وضعیت هسته داخلی بسیار پایین است. ما می دانیم که یک هسته بیرونی مایع وجود دارد، اما این که چه چیزی را در بر می گیرد، مورد سوال است. مدل‌های هسته داخلی جامد و هسته تمام مایع به همان اندازه با داده‌های آپولو مطابقت دارند.
برای یک بار و برای همیشه، بریو و همکارانش داده‌هایی را از مأموریت‌های فضایی و آزمایش‌های برد لیزری در ماه جمع‌آوری کردند تا مشخصات مختلف ماه را مشخص کنند. از جمله درجه تغییر شکل ماه به دلیل تعامل گرانشی با زمین، تغییر فاصله آن از زمین و چگالی آن است. سپس، آنها شبیه‌سازی‌هایی را با انواع مختلف هسته اجرا کردند تا تعیین کنند کدامیک به بهترین وجه با داده‌های رصدی مطابقت دارد.
آنها نتایج جالبی گرفتند. اول، مدل‌هایی که بیشتر شبیه به آنچه در مورد ماه می‌دانیم، واژگونی فعال در عمق گوشته ماه را توصیف می‌کنند. این بدان معنی است که مواد چگال تر در داخل ماه به مرکز فرو می روند، در حالی که مواد چگالی کمتر بالا می روند. چنین فعالیتی مدتهاست به عنوان راهی برای توضیح حضور عناصر خاص در مناطق آتشفشانی ماه پیشنهاد شده است. تحقیقات این تیم یک استدلال "طرفدار" دیگر را اضافه می کند.
آنها دریافتند که هسته ماه بسیار شبیه به زمین است، با یک لایه بیرونی مایع و یک هسته داخلی جامد. طبق شبیه سازی های آنها شعاع هسته خارجی حدود 362 کیلومتر و هسته داخلی حدود 258 کیلومتر است. این حدود 15 درصد از کل شعاع ماه است. این تیم دریافته است که هسته داخلی نیز دارای چگالی حدود 7,822 کیلوگرم بر متر مکعب است. این بسیار نزدیک به چگالی آهن است.
جالب اینجاست که در سال 2011، تیمی به رهبری مارشال رنه وبر، دانشمند سیاره‌شناسی ناسا، با استفاده از پیشرفته‌ترین روش‌های لرزه‌شناسی در آن زمان بر روی داده‌های آپولو برای مطالعه هسته ماه، به نتیجه مشابهی دست یافتند. آنها شواهدی از یک هسته داخلی جامد با شعاع حدود 240 کیلومتر و چگالی حدود 8000 کیلوگرم بر متر مکعب پیدا کردند.
به گفته بریو و تیمش، نتایج آنها یافته‌های قبلی را تایید می‌کند و دلیل محکمی برای شبیه بودن هسته ماه به هسته زمین است. و این پیامدهای جالبی برای تکامل ماه دارد.
می دانیم که ماه مدت کوتاهی پس از شکل گیری خود دارای یک میدان مغناطیسی قوی بود که حدود 3,2 میلیارد سال پیش شروع به کاهش کرد. چنین میدان مغناطیسی با حرکت و جابجایی در هسته ایجاد می شود، بنابراین اینکه هسته ماه از چه چیزی ساخته شده است، ارتباط زیادی با چگونگی و چرایی ناپدید شدن میدان مغناطیسی دارد.
با توجه به امید بشر برای بازگشت به ماه در یک بازه زمانی نسبتاً کوتاه، ممکن است لازم نباشد برای تایید لرزه‌ای این یافته‌ها مدت زیادی منتظر بمانیم.
همچنین بخوانید: