اخترفیزیکدانان از ایالات متحده بر این باورند که چیزی شبیه برف اورانیوم می تواند در وسط یک ستاره سوخته جمع شود. از طریق آن، نورافکن های مرده می توانند مانند بمب های اتمی منفجر شوند.
می قبلا گفته شده است، همانطور که ستاره های کوچک می میرند، سرد می شوند و به کوتوله های سفید تبدیل می شوند. یادآوری می کنیم که اینها ستاره هایی با "سوخت" مصرف شده هستند. آنها از "خاکستر" واکنش های گرما هسته ای تشکیل شده اند که در ستاره رخ داده است: اکسیژن، کربن، نئون و غیره. در شرایطی که در روده یک کوتوله سفید وجود دارد، این عناصر نمی توانند وارد واکنش های گرما هسته ای جدید شوند. بنابراین، تنها چیزی که برای چنین جرم آسمانی باقی می ماند این است که آرام آرام خنک شود. درست است، اگر کوتوله سفید به طور قابل توجهی جرم خود را افزایش دهد - یعنی اگر یک همراه نزدیک داشته باشد، همه چیز تغییر خواهد کرد. اگر این ماهواره یک ستاره معمولی باشد، کوتوله سفید با گرانش خود ماده را از آن می مکد. اگر دومین کوتوله سفید باشد، دیر یا زود با هم برخورد می کنند و متحد می شوند.
اگر کوتوله سفید به روش اول یا دوم سنگین تر شود و جرم آن از حد معینی فراتر رود، دچار انفجار گرما هسته ای می شود. او ستاره سابق را تکه تکه خواهد کرد. اخترشناسان فاجعه هایی مانند ابرنواختر نوع Ia. اما همه اینها تنها در صورتی امکان پذیر است که کوتوله سفید یک ستاره همراه نزدیک داشته باشد. اگر کسی در اطراف نباشد، چیزی جز خنک شدن تدریجی او را تهدید نمی کند.
همچنین جالب:
- دانشمندان ممکن است یک ستاره نوترونی را در یک ابرنواختر معروف کشف کرده باشند
- تلسکوپ هابل طغیان ابرنواختری را شناسایی کرد
در هر صورت، تا کنون چنین اعتقادی وجود داشت. با این حال، اکنون اخترفیزیکدانان نظریه جدیدی را ارائه کرده اند. بر اساس محاسبات آنها، گاهی اوقات حتی یک کوتوله سفید می تواند به عنوان یک ابرنواختر Ia منفجر شود.
با سرد شدن کوتوله سفید، ماده درون آن از گاز به کریستال تبدیل می شود. اگرچه دما هنوز با میلیون‌ها درجه اندازه‌گیری می‌شود، اما دیگر نمی‌تواند فشار عظیمی را که در مرکز دما وجود دارد تحمل کند. ستاره ها، که از نظر جرم با خورشید و از نظر اندازه با زمین قابل مقایسه است. و سنگین ترین عناصر، مانند اورانیوم، ابتدا جامد می شوند.
البته، از نظر درصد، محتوای چنین عناصری در یک کوتوله سفید ناچیز است. اما وقتی تمام اورانیوم یک ستاره سابق متبلور می شود و تحت تأثیر گرانش در مرکز آن جمع می شود، وضعیت می تواند به معنای واقعی کلمه انفجاری شود. تحت شرایط خاصی، توده بحرانی اورانیوم می تواند تشکیل شود. سپس یک انفجار هسته ای رخ خواهد داد. این به عنوان محرکی برای واکنش های گرما هسته ای عمل می کند که در غیر این صورت شروع نمی شد. همه چیز مانند بمب های هیدروژنی ساخته دست بشر اتفاق می افتد، جایی که یک بار کوچک هسته ای به عنوان چاشنی انفجار گرما هسته ای عمل می کند. و انفجار حرارتی یک کوتوله سفید یک ابرنواختر نوع Ia است.
تاکنون، نظریه نویسندگان اثبات نشده باقی مانده است. واقع گرایی مدل جدید هنوز باید آزمایش شود. به عنوان مثال، مشخص نیست که آیا اورانیوم به اندازه کافی خالص برای انفجار در روده های یک جرم آسمانی جمع می شود یا خیر. فیزیکدانان برای کشف این موضوع به کار خود ادامه می دهند.
همچنین بخوانید: