آیا اوکراین به هواپیمای A-10 Thunderbolt II نیاز دارد؟

امروز در مورد هواپیمای تهاجمی افسانه ای A-10 Thunderbolt II صحبت خواهیم کرد، احتمال ظهور آن در خدمت نیروی هوایی اوکراین اخیراً مورد بحث قرار گرفته است. اما آیا خلبانان ما به آن نیاز دارند؟

این خبر مبنی بر اینکه هواپیمای تهاجمی A-10 Thunderbolt II ممکن است در نیروهای مسلح ما ظاهر شود، به سرعت در اینترنت پخش شد و موجی از بحث و جدل را به همراه داشت. اما شایان توجه است که در این مورد خاص، «ممکن است» تفسیری بسیار سست از سخنان چارلز براون، رئیس ستاد نیروی هوایی ایالات متحده و فرانک کندال، وزیر نیروی هوایی ایالات متحده در طول مجمع امنیتی آسپن است. یعنی هنوز چیزی قطعی نشده است، اما چنین چشم اندازهایی وجود دارد.

محتوا

1. کنترل حریم هوایی کلید پیروزی در زمین است

2. چه چیزی در مورد A-10 Thunderbolt II جالب است؟

3. A-10 Thunderbolt II "Warthog"، یک هواپیمای جنگی که زمان را به چالش می کشد

4. طراحی A-10 Thunderbolt II

5. کابین خلبان A-10 Thunderbolt II

6. سلاح غیرمعمول A-10 Thunderbolt II

7. موتورهای A-10 Thunderbolt II

8. ویژگی های کلیدی A-10 Thunderbolt II

9. تاریخچه عملیات

10. آیا «زگیل» به ما کمک خواهد کرد و اصلاً باید روی آن حساب کنیم؟

کنترل حریم هوایی کلید پیروزی در زمین است

فقط یک تنبل از مشکلات هواپیما در رویارویی ما با مهاجمان روسی چیزی ننوشت و صحبت نکرد. بله، مشکلاتی وجود دارد و به اندازه کافی بزرگ هستند. این امر به ویژه در آغاز جنگ قابل توجه بود، زمانی که هواپیماهای روسی تقریباً بدون مجازات شهرهای اوکراین را بمباران کردند و وحشت و ترس را گسترش دادند. لازم به ذکر است که نیروی هوایی اوکراین با موفقیت هواپیماها، بالگردها و پهپادهای متجاوزان را مورد اصابت قرار داد. همه ما "شبح کیف" افسانه ای را به یاد داریم، هواپیماهای سرنگون شده روسی توسط سیستم های استینگر را به یاد داریم. اما همه می‌دانند که برتری در هوا همچنان با روس‌هاست. وقایع ماریوپول و سورودونتسک ثابت کرد که متأسفانه ما نمی توانیم بدون هوانوردی بر این گروه ترکان و مغولان غلبه کنیم.

توجه دارم که نیروی هوایی اوکراین مجهز به نسخه های قدیمی MiG و Su است که ما از زمان شوروی به ارث برده ایم. بله، اینها مدل های مدرن و به روز شده هستند، اما به وضوح نسبت به آخرین مدل های هواپیمای روسی پایین تر هستند. فقط به لطف شهامت و مهارت تک های هوایی ما می توانیم در هوا در برابر آنها مقاومت کنیم. شرکای غربی سعی کرده اند به دنبال MiG-29 و Su-27 قدیمی در اروپای شرقی بگردند که زمانی در خدمت این کشورها بودند، اما ذخایر آن اندک است، علاوه بر این، در بیشتر موارد، این هواپیماها در وضعیت اسفناکی هستند. بنابراین، مسئله تجهیز نیروی هوایی اوکراین به هواپیماهای نوع ناتو، همانطور که اکنون است، مطرح شد. در حال حاضر با توپخانه اتفاق می افتد. به هر حال، چنین انتقالی قبلاً اثربخشی خود را در میدان جنگ ثابت کرده است.

جستجو برای گزینه های قابل قبول برای نیروی هوایی اوکراین آغاز شده است. صحبت ها در مورد بود F-15 و F-16، اما این هنوز فقط در سطح بحث است. وزیر دفاع اوکراین نیز از جمله گزینه های احتمالی نام برد گریپن، داسو رافال و توروفایتر تایفون. همه اینها فقط حرف و حدس و گمان است. همانطور که در بالا نوشتم، چارلز براون، رئیس ستاد نیروی هوایی ایالات متحده و فرانک کندال، وزیر نیروی هوایی ایالات متحده، گزینه هواپیمای تهاجمی A-10 Thunderbolt II را محتمل دانستند. بیایید امروز در مورد این هواپیمای تهاجمی افسانه ای صحبت کنیم و دریابیم که آیا می تواند یک خرید موفق برای نیروی هوایی اوکراین باشد یا خیر.

همچنین بخوانید: سلاح پیروزی اوکراین: سیستم موشکی ضد تانک Stugna-P - تانک های اورک غرق نمی شوند

چه چیزی در مورد A-10 Thunderbolt II جالب است؟

باید گفت که A-10 Thunderbolt II یک تجهیزات واقعاً افسانه ای است که توانسته است با استفاده موفق رزمی در بسیاری از درگیری های مسلحانه به شهرت دست یابد.

اگر در مورد هواپیماهای جنگی صحبت کنیم، پیدا کردن مدل هایی که برای مدت طولانی عملیات مرتبط باقی می مانند، دشوار نیست. F-15 بدون شک یکی از نمادین ترین هاست. اما هواپیماهای دیگری هم هستند که چندین دهه در خدمت هستند و هنوز به بازنشستگی نزدیک نشده اند، هرچند مدت زیادی است که تولید نشده اند. معروف ترین نمونه Fairchild Republic A-10 Thunderbolt II یا Warthog است.

این هواپیمای تهاجمی توربوفن دوقلو در اواخر دهه 1970 وارد خدمت شد و شروع به ایفای نقش کلیدی در ماموریت های پشتیبانی هوایی نزدیک کرد. از زمان معرفی تاکنون تعداد قابل توجهی ارتقاء دریافت کرده است و اعتقاد بر این است که بهبودهای سخت افزاری و طراحی بال جدید توسعه یافته توسط بوئینگ به آن اجازه می دهد تا تا سال 2040 به خدمت خود ادامه دهد.

- تبلیغات -

A-10 Warthog به دلیل موفقیت افسانه‌ای خود در بسیاری از درگیری‌های جنگی و همچنین زیبایی‌شناسی منحصربه‌فردش، جایگاهی واقعی در میان طرفداران هوانوردی نظامی به دست آورده است. حضور او در بسیاری از فیلم‌ها و بازی‌های ویدیویی مانند «ترانسفورمرز»، «نابودگر: رستگاری می‌آید»، «مرد پولادین»، «مبارزه با آس»، این موضوع را تأیید می‌کند. در واقع، این هواپیمای تهاجمی به یک افسانه تبدیل شده است و ارتش زیادی از طرفداران در سراسر جهان به دست آورده است.

همچنین بخوانید: مقایسه F-15 Eagle و F-16 Fighting Falcon: مزایا و معایب جنگنده ها

A-10 Thunderbolt II "Warthog"، یک هواپیمای جنگی که زمان را به چالش می کشد

توسعه A-10 Thunderbolt II ناشی از نیاز نیروی هوایی ایالات متحده به هواپیمایی است که پشتیبانی هوایی برای نیروهای زمینی فراهم کند. در طول جنگ ویتنام، آشکار شد که هواپیمای تهاجمی داگلاس A-1 Skyraider که در نیمه دوم دهه 1940 ساخته شده بود، اگرچه کارایی خود را به اثبات رسانده بود، اما دارای کاستی های فراوان و آسیب پذیری بالا حتی برای سلاح های کوچک است. این هواپیما به وضوح قدیمی بود و نیاز به تعویض فوری داشت.

در سپتامبر 1966، USAF تصمیم گرفت توسعه یک هواپیمای تهاجمی جدید را آغاز کند و در عرض چند ماه برنامه AX رسما راه اندازی شد. بیش از بیست نماینده صنعت تسلیحات پیشنهادی برای مشارکت در توسعه دریافت کردند، اما تنها در سال 1970 معیارهای دقیق تری برای توانایی های این هواپیما تعیین شد.

مهمترین عنصر طراحی این بود که به لوله چرخشی 30 میلی متری مجهز شود. این هواپیما قرار بود دارای برد 460 کیلومتر، حداکثر سرعت 740 کیلومتر در ساعت و حمل بار خارجی بیش از 7000 کیلوگرم باشد.

با در نظر گرفتن این معیارها، نیروی هوایی ایالات متحده فهرست تولیدکنندگان بالقوه را به دو نامزد محدود کرد: Fairchild Republic و Northrop Corporation. هر دو شرکت موظف به تولید نمونه های اولیه شدند تا پس از آزمایش های مناسب برنده را انتخاب کنند.

سرانجام، در ژانویه 1973، نیروی هوایی ایالات متحده بر روی مدل Fairchild Republic که نام رسمی A-10 Thunderbolt II را دریافت کرد، مستقر شد. تحویل Warthog به واحدهای مختلف نیروی هوایی در سال 1976 آغاز شد و در اکتبر 1977 رسماً توسط نیروی هوایی ایالات متحده پذیرفته شد.

تولید A-10 Warthog تا سال 1984 ادامه داشت و در مجموع 715 دستگاه تولید شد. شایان ذکر است که این هواپیما از زمان ظهور خود به طور انحصاری توسط نیروی هوایی آمریکا اداره می شود. نه تنها پیوستن آن به شاخه های دیگر ارتش ایالات متحده ممنوع بود، بلکه فروش آن به مشتریان بین المللی نیز ممنوع بود.

باید گفت در حال حاضر بیش از 367 فروند هواپیمای A-10 Thunderbolt II در خدمت نیروی هوایی آمریکا هستند. انواع هواپیماهای در خدمت: A-10 (143) و A-10C (70). رزرو A-10 (46) و OA-10 (6)؛ ANG، A-10 (84) و OA-10 (18).

در ژوئن 2007، بوئینگ قراردادی 2 میلیارد دلاری برای برنامه تعویض بال A-10 Thunderbolt II دریافت کرد. بوئینگ 242 مجموعه بال جایگزین را در سال 2018 تحویل داد.

همچنین در سپتامبر 2009، نیروی هوایی ایالات متحده دو قرارداد 4,2 میلیون دلاری با بوئینگ امضا کرد تا ناوگان 365 هواپیمای A-10 Thunderbolt II خود را در مدت سه تا 18 ماه ارتقا دهد. این قرارداد به عنوان بخشی از برنامه نوسازی چرخه حیات A-10 Thunderbolt II با هزینه کل 1,6 میلیارد دلار امضا شد.

- تبلیغات -

در آگوست 2019، بوئینگ قراردادی 999 میلیون دلاری از نیروی هوایی ایالات متحده برای انجام کارهای تعمیر و نگهداری هواپیمای A-10 Thunderbolt II دریافت کرد. این قرارداد 11 ساله تولید 112 مجموعه بال جدید و 15 کیت بال را پیش بینی کرده بود.

این دو قرارداد مربوط به برنامه یکپارچگی ساختاری هواپیمای A-10 Thunderbolt II است. این شامل ارائه خدمات مهندسی برای هواپیما و واحد انتقال داده ارتقا یافته و همچنین تجزیه و تحلیل مطالعات تجاری بود. هدف هر دو قرارداد ارتقای سیستم اویونیک هواپیما برای بهبود قابلیت‌های حافظه و داده است. یعنی A-10 Thunderbolt II دائماً در حال نوسازی، بهبود اویونیک، تسلیحات و غیره است.

حالا بیایید با قهرمان داستان من با جزئیات بیشتری آشنا شویم.

همچنین بخوانید: همه چیز درباره هویتزر 155 میلی متری M777 و پرتابه هدایت شونده M982 Excalibur

طراحی A-10 Thunderbolt II

A-10 Thunderbolt II به لطف مساحت بال بزرگ، زاویه بال کم و هواکش های بزرگ، مانور بسیار خوبی در سرعت ها و ارتفاعات پایین دارد. طراحی بال همچنین امکان برخاستن و فرود کوتاه را فراهم می کند و استفاده از فرودگاه های ابتدایی در نزدیکی خط مقدم را ممکن می سازد. این هواپیما می تواند برای مدت طولانی در هوا بماند و در ارتفاع 300 متری با دید تا 2,4 کیلومتر کار کند. این هواپیما معمولاً دارای سرعت نسبتا پایینی در حدود 560 کیلومتر در ساعت است که آن را برای حمله زمینی نسبت به جنگنده بمب افکن های سریع که اغلب در هدف قرار دادن اهداف کوچک و کند مشکل دارند، مناسب تر می کند.

ساختار پانل لبه جلویی بال دارای ساختار لانه زنبوری است که استحکام را در حداقل وزن فراهم می کند، پانل های مشابه فلپ ها، آسانسورها و بخش های کیل را پوشش می دهند. تجربه رزمی نشان داده است که این نوع پنل ها در برابر آسیب مقاومت بیشتری دارند. ایلرون ها در انتهای دور بال ها قرار گرفته اند تا گشتاور غلتشی را افزایش دهند و دو ویژگی متمایز دارند: خود ایلرون ها تقریباً نیمی از طول بال ها را پوشش می دهند، کنترل بهتری را حتی در سرعت های پایین ارائه می دهند، آنها شکافته می شوند و همچنین به عنوان ترمز هوا عمل می کنند.

تعمیر و نگهداری، سوخت گیری و تجهیز مجدد A-10 Thunderbolt II به حداقل تجهیزات نیاز دارد. طراحی ساده آن امکان نگهداری بر روی پایه هایی با قابلیت های محدود را فراهم می کند. یک ویژگی غیرمعمول این است که بسیاری از قسمت های هواپیما بین سمت چپ و راست قابل تعویض هستند، از جمله موتورها، ارابه فرود اصلی و تثبیت کننده های عمودی. ارابه فرود قوی، لاستیک‌های کم‌فشار و بال‌های بزرگ و مستقیم، بلند شدن از نوارهای کوتاه و ناهموار را حتی با سلاح‌های سنگین امکان‌پذیر می‌سازد و به هواپیما اجازه می‌دهد از پایگاه‌های هوایی آسیب‌دیده پرواز کند، از تاکسی‌وی یا حتی مسیرهای مستقیم بزرگراه بلند شود.

ارابه فرود جلو به سمت راست منتقل می شود که به شما امکان می دهد لوله تفنگ 30 میلی متری را در امتداد محور هواپیما قرار دهید. چرخ‌های اصلی ارابه فرود هنگام جمع شدن تا حدی از ناسل‌ها بیرون می‌زنند، که کنترل فرود بر روی شکم دنده را بدون آسیب رساندن به بدنه تسهیل می‌کند. اگر نیروی هیدرولیک از بین برود، همه پایه‌های ارابه فرود به سمت جلو جمع می‌شوند، ترکیبی از جاذبه و کشش آیرودینامیکی می‌تواند دنده را پایین بیاورد و در جای خود قفل کند.

A-10 Thunderbolt II فوق‌العاده بادوام است و می‌تواند در برابر اصابت مستقیم پرتابه‌های زره‌دار و انفجاری قوی تا کالیبر 23 میلی‌متر مقاومت کند. دارای یک سیستم پرواز هیدرولیک اضافی دوگانه و یک سیستم مکانیکی به عنوان پشتیبان در صورت از دست دادن توان هیدرولیک. در پرواز بدون نیروی هیدرولیک از سیستم کنترل معکوس دستی استفاده می شود. کنترل پیچ و رول به طور خودکار فعال می شود، کنترل رول توسط خلبان انتخاب می شود. در حالت کنترل دستی، A-10 Thunderbolt II به اندازه کافی قابل مانور برای بازگشت به پایه است، اگرچه به تلاش بیشتر از حد معمول برای فرمان نیاز دارد. به طور شگفت انگیزی، این هواپیما به گونه ای طراحی شده است که می تواند با یک موتور، نیمی از دم، یک آسانسور و نیمی از بال گم شده پرواز کند.

همچنین بخوانید: قاتلان خاموش جنگ مدرن: خطرناک ترین پهپادهای نظامی

کابین خلبان A-10 Thunderbolt II

کابین خدمه تک نفره و پنل کنترل پرواز توسط زره تیتانیومی با وزن 540 کیلوگرم محافظت می شود که اصطلاحاً "حمام" تیتانیوم تا 3,8 سانتی متر ضخامت دارد تا از خلبان محافظت کند. این زره از نظر توانایی مقاومت در برابر ضربه اسلحه های 23 میلی متری و حتی در برخی موارد گلوله های 57 میلی متری مورد آزمایش قرار گرفت. زره تقریباً 6 درصد وزن یک هواپیمای خالی را تشکیل می دهد. کابین خلبان دارای یک سایبان ضد گلوله بزرگ است که دید همه جانبه خوبی را فراهم می کند.

کابین خلبان مجهز به نمایشگر سربالایی است که برای هدف گیری و نشانه گیری سلاح ها، سیستم ارتباط رادیویی ایمن Have-Quick، ناوبری اینرسی و سیستم ناوبری هوایی تاکتیکی (TACAN) استفاده می شود.

لاکهید مارتین تحویل 21 هواپیمای A-10 نیروی هوایی ایالات متحده را با سیستم موقعیت یابی جهانی داخلی/سیستم ناوبری اینرسی (EGI) که مکان دقیق هواپیما را تعیین می کند، آغاز کرده است. این هواپیماها همچنین مجهز به سیستم های تطبیق مشخصات زمینی سیستم های BAE (TERPROM) هستند.

خلبان مجهز به عینک دید در شب و همچنین نمایشگر مادون قرمز Maverick AGM-65 است.

همچنین بخوانید: سلاح پیروزی اوکراین: Iris-T SLM - یک سیستم دفاع هوایی مدرن از آلمان

سلاح غیرمعمول A-10 Thunderbolt II

این هواپیما دارای 11 دکل است که ظرفیت بار خارجی 7260 کیلوگرم را فراهم می کند. سه پایه در زیر بدنه وجود دارد و بارها را می توان بین دکل های مرکزی یا دو پایه بدنه کناری توزیع کرد.

این هواپیما را می‌توان به هدایت لیزری/پشتیبانی الکترونیکی Pave Penny، سکوی نصب شده بر روی دکل سمت راست بدنه مجهز کرد. هر بال دارای چهار پایه است: سه پایه بیرونی و یکی داخلی، همراه با فیرینگ چرخ.

A-10 Thunderbolt II می تواند تا ده موشک هوا به سطح ماوریک را حمل کند. موشک Raytheon Maverick AGM-65 از انواع سیستم های هدایت از جمله هدایت مادون قرمز و کلاهک های مخروطی شکل با نفوذ بالا 57 کیلوگرم استفاده می کند. برد بیش از 45 کیلومتر است. A-10 Thunderbolt II همچنین می تواند موشک هوا به هوا Sidewinder را حمل کند که یک موشک کوتاه برد با حداکثر سرعت بیش از 2 ماخ است.

این هواپیمای تهاجمی قدرتمند قادر به استفاده از طیف گسترده ای از مهمات مانند بمب های عمومی 82 کیلوگرمی LDGP mk226، بمب های خوشه ای BLU-1 و BLU-27/B Rockeye II و واحد بمب های خوشه ای CBU-52/71 است. .

غلاف دید نورثروپ گرومن لیتنینگ ER (محدوده گسترده) با موفقیت در A-10 Thunderbolt II ادغام شده است. Litening ER مجهز به تصویرگر حرارتی 640×512 پیکسل، تلویزیون CCD، ردیابی/مسافت یاب لیزری، نشانگر IR و نشانگر لیزری است.

این هواپیما مجهز به یک توپ قدرتمند 30 میلی متری جنرال دینامیک GAU-8/A Avenger است که در دماغه هواپیما نصب شده است. با این تفنگ، هواپیمای تهاجمی قادر است تانک اصلی جنگ را با برد موثر 4000 فوت (1220 متر) با حداکثر برد بیش از 12 فوت (000 متر) از کار بیاندازد. این تفنگ می تواند انواع مهمات از جمله گلوله های آتش زا (API) تا وزن 3 کیلوگرم یا پرتابه های اورانیوم ضعیف شده 660 کیلوگرمی را شلیک کند.

این فروشگاه دارای 1350 کارتریج می باشد. خلبان می تواند سرعت شلیک 2100 یا 4200 گلوله در دقیقه را انتخاب کند.

همچنین بخوانید: همه چیز درباره پهپادهای جنرال اتمیکس MQ-9 Reaper

موتورهای A-10 Thunderbolt II

هواپیمای تهاجمی افسانه ای برای پرواز از باندهای هوایی آماده نشده با خطر بالای آسیب به موتور توسط اجسام خارجی سازگار شده است. قرارگیری غیرمعمول موتورهای جنرال الکتریک TF34-GE-100 به آنها اجازه می دهد تا زمانی که هواپیما در حال سرویس و تجهیز مجدد توسط خدمه زمینی است، کار کنند و زمان چرخش را کاهش می دهد. نسبت مدار دوگانه بالای موتورها (6:1) به امضای نسبتاً کوچک مادون قرمز کمک می کند و محل قرارگیری آنها گازهای خروجی را به بالای دم هدایت می کند و از آنها در برابر شناسایی توسط موشک های سطح به هوا مادون قرمز محافظت می کند. نازل های خروجی موتور 9 درجه پایین تر از افق زاویه دارند تا لحظه پایین آمدن دماغه را که در غیر این صورت در بالای مرکز ثقل هواپیما ایجاد می شد، حذف کنند.

برای کاهش احتمال آسیب به سیستم سوخت هواپیمای تهاجمی، هر چهار مخزن سوخت در مرکز هواپیما قرار گرفته و از بدنه هواپیما جدا شده اند، بنابراین گلوله ها باید قبل از رسیدن به مخزن، به پوست هواپیما نفوذ کنند. خطوط سوخت آسیب دیده خود آب بندی هستند. اگر آسیب بیش از قابلیت های خود آب بندی مخزن باشد، شیرهای چک از ورود سوخت به مخزن آسیب دیده جلوگیری می کنند.

بیشتر اجزای سیستم سوخت رسانی در داخل مخازن قرار دارند، بنابراین سوخت به دلیل خرابی قطعات از بین نمی رود. سیستم پر کردن پس از استفاده تمیز می شود. فوم مشبک پلی یورتان داخلی و خارجی مخازن سوخت را پوشانده و حاوی زباله است و نشت سوخت را در صورت آسیب محدود می کند. موتورها توسط پارتیشن های آتش نشانی از بقیه هواپیما محافظت می شوند و مجهز به تجهیزات اطفای حریق هستند.

همچنین بخوانید: گزینهblade: پهپادهای کامیکاز آمریکایی برای دفاع از اوکراین

ویژگی های کلیدی A-10 Thunderbolt II

هدف: هواپیمای تهاجمی
خدمه: 1 نفر
سرعت کروز: 560 کیلومتر بر ساعت
حداکثر سرعت: 706 کیلومتر بر ساعت
شعاع رزمی: 460 کیلومتر
برد پرواز: 2000 کیلومتر
سقف عملی: 13472 متر
سرعت: 30 متر بر ثانیه
طول: 16,26 متر
ارتفاع: 4,47 متر
طول بال: 17,53 متر
مساحت بال: 47,01 متر مربع
وزن: خالی: 11321 کیلوگرم، با تجهیزات: 21361 کیلوگرم
موتورها: 2×TRD جنرال الکتریک TF34-GE-100A
رانش (قدرت): 2×4112 کیلوگرم بر فوت (40,32 کیلو نیوتن)
تسلیحات: 1×30 میلی متر، GAU-8 Avenger
مهمات: 1350 کارتریج
تعداد نقاط تعلیق: 11
وزن عناصر معلق: 7200 کیلوگرم

تاریخچه عملیات

این هواپیما به طور گسترده در طول عملیات طوفان صحرا، در حمایت از عملیات ناتو در کوزوو، عملیات آزادی پایدار در افغانستان و عملیات آزادی عراق مورد استفاده قرار گرفت.

اولین استفاده جنگی از هواپیمای تهاجمی A-10 Thunderbolt II در سال 1991 در طی عملیات طوفان صحرا انجام شد. در مجموع نیروی هوایی آمریکا 144 هواپیمای تهاجمی A-10 را در این عملیات مشارکت داد که 8100 سورتی پرواز انجام داد. در همان زمان، 7 هواپیمای تهاجمی از بین رفت (میانگین 1 تلفات در هر 1350 سورتی پرواز). در کمال تعجب بسیاری از ناظران، هواپیمای تهاجمی غیرقابل توصیف به همراه هواپیمای ضربتی "رادارگریز" F-117 و جنگنده F-15 به قهرمان واقعی این کمپین تبدیل شد. به گفته ارتش آمریکا، طی این عملیات، هواپیماهای تهاجمی بیش از 1000 تانک عراقی و همچنین 2000 واحد دیگر تجهیزات نظامی و حدود 1200 قبضه توپ را منهدم کردند. یعنی A-10 Thunderbolt II ثابت کرد که موثرترین هواپیما در این جنگ است و حتی از هلیکوپتر ضد تانک تخصصی AN-64 آپاچی پیشی گرفته است. سطح بازده جنگی این هواپیما در طول عملیات 95,7٪ بود که همچنین در بین تمام هواپیماهای تاکتیکی نیروی هوایی ایالات متحده یک رکورد بود.

در یکی از این پروازها، یک جفت هواپیمای تهاجمی A-10 Thunderbolt II توانست 23 دستگاه تانک عراقی را منهدم کند و به 10 دستگاه ثابت، 3 متحرک و 3 پرتابگر موقت آسیب برساند. همچنین طی عملیات خصمانه، هواپیمای تهاجمی 2 فروند هلیکوپتر عراقی Mi-8 و احتمالاً MBB Bo 105 را سرنگون کرد. در عملیات "طوفان صحرا" برای اولین بار قابلیت بقای هواپیمای تهاجمی به اثبات رسید. به گفته تکنسین های هوانوردی، هیچ هواپیمای دیگری نمی توانست با آسیبی مشابه A-10 به پایگاه بازگردد.

تنها نقطه ضعف ماشین در این عملیات را می توان گرایش آن به قسمت های "آتش دوستانه" دانست که بعدها در درگیری های دیگر ظاهر شد. این اول از همه به دلیل ویژگی های استفاده از دستگاه بود که همیشه در نزدیکی نیروهای خود کار می کرد. در اواخر ژانویه، در جریان نبرد راس الخفجی، یک A-10 Thunderbolt II با موشک ماوریک به یک نفربر زرهی LAV-25 نیروی تفنگداران دریایی آمریکا حمله کرد که منجر به انهدام نفربر زرهی و از دست دادن نفربر شد. 7 زندگی یک ماه بعد، یک A-10 به خودروهای جنگی پیاده نظام بریتانیا حمله کرد که منجر به کشته شدن 9 سرباز شد.

هواپیماهای تهاجمی A-10 همچنین در عملیات نظامی ناتو در یوگسلاوی سابق در سال 1999 شرکت کردند و از پایگاه های هوایی در ایتالیا بلند شدند. بر اساس اطلاعات رسمی، این هواپیماها در جریان درگیری تلفاتی نداشته اند.

بعدها این هواپیمای تهاجمی در عملیات ناتو در افغانستان در سال 2001 و سپس در عراق در سال 2003 شرکت کرد. در جریان این عملیات یک فروند هواپیما توسط پدافند هوایی عراق در نزدیکی فرودگاه بغداد سرنگون شد. هواپیمای دیگری که توسط یک خلبان زن به نام کیم کمپبل هدایت می‌شد، آسیب جدی دید (نقص سیستم هیدرولیک، یک موتور آسیب دیده، صدها سوراخ در بدنه، بال‌ها و ماشین بال‌ها) اما توانست خود را به فرودگاه اصلی خود برساند. پس از پایان مرحله فعال خصومت ها و آغاز جنگ چریکی، هواپیماهای A-10 به پروازهای خود ادامه دادند.

همچنین بخوانید: Saab JAS 39 Gripen، به عنوان یک گزینه برای نیروی هوایی اوکراین: ما متوجه می شویم که چه نوع هواپیمایی است

آیا «زگیل» به ما کمک خواهد کرد و اصلاً باید روی آن حساب کنیم؟

این سوال مدتهاست موضوع بحث در اینترنت اوکراین بوده است. نظرات تقسیم شد. بیایید سعی کنیم جنبه های مثبت و منفی ظاهر A-10 Thunderbolt II را در خدمت نیروی هوایی اوکراین تجزیه و تحلیل کنیم.

بدون شک، دستیابی به هر هواپیما، به ویژه چنین هواپیمای افسانه ای تهاجمی، امتیاز بزرگی برای نیروهای مسلح ما است. هوانوردی به طرز فاجعه‌باری کمبود دارد. به خصوص اگر تجربه رزمی موفق A-10 Thunderbolt II را در نظر بگیرید. علاوه بر این، این هواپیمای تهاجمی می‌تواند حتی از فرودگاه‌ها یا بزرگراه‌هایی که در خط مقدم آماده نیستند بلند شود. یعنی می‌توانیم پایگاه هواپیماهای تهاجمی را در مجاورت منطقه جنگی قرار دهیم و در مصرف سوخت صرفه‌جویی کنیم. تسلیحات این هواپیمای تهاجمی نیز چشمگیر است، اگرچه به اندازه همان جنگنده های نسل چهارم مدرن نیست، اما می تواند ستون های خودروهای زرهی روسیه را منهدم کند.

توانایی استفاده از سلاح های با دقت بالا نیز می تواند یک مزیت باشد. باید اعتراف کرد که موشک های ضد تانک AGM-65 Maverick با برد پروازی حدود 30 کیلومتر، بمب های JDAM با دقت بالا و البته اسلحه 30 میلی متری هفت لول GAU-8 Avenger با سرعت شلیک 3900 شلیک در دقیقه از آن سلاح ها موثرتر است، یعنی در زرادخانه Su-25 ما، که با این وجود، کاملاً موفق علیه اشغالگران عمل می کند.

مثل اینکه همه چیز عالی است؟

اما تفاوت های ظریف منفی وجود دارد. اول از همه، این سن هواپیماهای تهاجمی است. یادآوری کنم او 50 ساله می شود. بله، مدرن شده است، پیشرفت های زیادی دریافت کرده است، اما قبلاً منسوخ شده است. با توجه به بقای استثنایی، سهولت تعمیر و نگهداری، هزینه نگهداری کم و اثربخشی رزمی اثبات شده، هنوز در خدمت ایالات متحده است. و حداقل تا دهه 2040 در خدمت خواهد بود.

ثانیاً، بسیاری موفقیت های زمینی او را در جریان "طوفان صحرا" به یاد می آورند، جایی که هر پرواز A-10 Thunderbolt II یک وحشت واقعی برای نیروهای عراقی بود. اما همه فراموش می کنند که آمریکا و نیروهای ائتلاف دقیقاً در هوا برتری کاملی بر دشمن داشتند. یعنی A-10 Thunderbolt II به طور قابل اعتمادی توسط جنگنده ها محافظت می شد، بنابراین با آرامش پرواز می کرد و تانک ها و خودروهای زرهی دشمن را بدون خطر رهگیری توسط جنگنده های دشمن منهدم می کرد و در برخی بخش ها گاهی اصلاً پدافند هوایی عراق وجود نداشت. . به همین دلیل است که چنین موفقیت هایی در این عملیات وجود دارد. و اکنون بیایید به وضعیت جنگ خود نگاه کنیم. همه ما به خوبی می دانیم که نیروهای مسلح و هوانیروز برتری هوایی ندارند، برعکس دشمن ما از نظر تعداد هواپیما تقریباً برتری کامل دارد. در این شرایط هواپیماهای تهاجمی آمریکایی به هدفی آسان برای جنگنده های روسی تبدیل خواهند شد. فکر نمی‌کنم آمریکایی‌ها از شنیدن اینکه Su-34 به راحتی با A-10 Thunderbolt II کار می‌کند خوشحال شوند. این ممکن است بهانه ای باشد برای مبلغان Orkostan تا به ما بگویند که ایالات متحده هواپیماهای تهاجمی قدیمی را به ما می دهد که به راحتی سرنگون می شوند و هیچ فایده ای برای آنها ندارد. برای مقابله موثر با ستون های دشمن، در کنار A-10 Thunderbolt II باید جنگنده های ما نیز قرار گیرند. آیا ما می توانیم آن را تامین کنیم؟

بیایید صادق باشیم، اگر اوکراین انتخابی بین جنگنده و هواپیمای تهاجمی داشته باشد، یا حتی اگر فرصتی برای گرفتن هر دو نوع وجود داشته باشد، بدیهی است که نباید به نفع A-10 باشد. ما باید در هوا مزیت پیدا کنیم و دائماً روی انباشت تجهیزات زمینی مسکوئی ها کار کنیم. و این فقط به لطف مدرن ها امکان پذیر است جهانی جنگنده های غربی که می توانند سوخو 34 را مجبور به جنگ کنند و از حمله بالگردهای اشغالگران به مواضع ما و لکه دار کردن تجهیزات زمینی اشغالگران جلوگیری کنند. بله، داشتن چندین نوع هواپیمای تخصصی برای کارهای مختلف بسیار جالب است، اما فقط کشوری با بودجه دفاعی هنگفت می تواند این کار را بپردازد. این در مورد اوکراین نیست. ما باید روی یک هواپیمای جهانی سرمایه گذاری کنیم - F-15 ، F-16، F-18 یا گریپن.

اما در هر صورت، ما به هواپیما نیاز داریم، زیرا بدون آنها، نابود کردن هجوم مهاجمان برای ما دشوار است. پیروزی قطعا از آن ما خواهد بود! افتخار برای اوکراین! درود بر نیروهای مسلح مرگ بر دشمنان!

همچنین بخوانید:

اگر می خواهید به اوکراین در مبارزه با اشغالگران روسی کمک کنید، بهترین راه این است که از طریق کمک به نیروهای مسلح اوکراین کمک مالی کنید. Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.