زمین لرزه های زمین ساختی زمانی رخ می دهد که صفحات کوه جابجا می شوند یا در نتیجه برخورد بین سکوهای اقیانوسی و قاره ای رخ می دهند. در حین این گونه برخوردها، کوه ها یا فرورفتگی ها ایجاد می شود و سطح آن دچار نوسان می شود. در طول زمین لرزه های قوی، ریزش سنگ می تواند در طول کل خط گسل گسترش یابد. اکنون یک تیم بین المللی از محققان زمین لرزه بومرنگی را ثبت کرده اند که در آن گسل ابتدا به دور از گسیختگی اصلی پخش می شود، اما سپس معکوس می شود و با سرعت بیشتری در جهت مخالف حرکت می کند.
قدرت و مدت گسیختگی در امتداد گسل بر لرزش زمین در سطح تأثیر می گذارد که می تواند به ساختمان ها آسیب برساند یا باعث سونامی شود. در نهایت، دانش مکانیزم‌های شکست خطا و فیزیک مرتبط به محققان کمک می‌کند تا مدل‌ها و پیش‌بینی‌های دقیق‌تری از زلزله‌های آینده ایجاد کنند و می‌توانند در سیستم‌های هشدار اولیه زلزله مورد استفاده قرار گیرند.
اگرچه زمین لرزه های قوی (با بزرگی 7 یا بیشتر) در خشکی رخ می دهد و توسط شبکه ای از مانیتورهای نزدیک (زلزله سنج ها) اندازه گیری می شود، این زمین لرزه ها اغلب باعث حرکت در امتداد شبکه پیچیده ای از گسل ها می شوند، مانند الگوی دومینو. این امر ردیابی مکانیسم های زیربنایی منشاء تغییر لرزه ای را دشوار می کند.
در سال 2016، آنها زلزله ای به بزرگی 7,1 ریشتر را در امتداد منطقه گسل رومانچ ثبت کردند و پارگی را در امتداد گسل ردیابی کردند. این نشان داد که گسیختگی ابتدا در یک جهت حرکت کرد، سپس در نیمه راه زمین لرزه چرخید و «دیوار صوتی لرزه ای» را شکست و به یک زلزله با سرعت بالا تبدیل شد.
تنها تعداد کمی از این زمین لرزه ها در جهان ثبت شده است. این تیم بر این باور است که مرحله اول پارگی در آغاز مرحله دوم و به سرعت رو به زوال بسیار مهم بود.
همچنین بخوانید: